Mijn knieën werden zwak. Ik zat op de houten vloer, trillend, starend naar de manier waarop ze mijn naam had geschreven.
Toen opende ik het.
Hoofdstuk 6: Haar stem op papier
Binnenin lagen verschillende handgeschreven pagina’s, haar fijne handschrift wankelend maar duidelijk.
Mijn liefste Laura,
je droeg meer dan wie dan ook ooit wist. Je gaf me waardigheid toen ik die niet aan mezelf kon geven. Je tilde me op, troostte me en bleef aan mijn zijde door elke zonsopgang en elke lange nacht.
Ik ken mijn dochters, en ik ken hun trots. Mijn nalatenschap aan jou hebben veroorzaakt conflicten die je jaren zouden achtervolgen. Ik wilde vrede voor jou, geen strijd.
Maar ik wilde ook dat je wist dat ik alles heb gezien. Ik zag je geduld. Ik zag je vriendelijkheid. Ik heb je offer gezien.
Daarom staat het geschenk dat voor jou bedoeld is niet in het testament. Het is verborgen waar alleen iemand die genoeg van me hield om mijn kamer zorgvuldig schoon te maken het zou vinden.
Aan de brief zat een kleine koperen sleutel vastgebonden met touw, samen met een ander briefje:
« De cederhouten kist — onder het bed. »
Ik haalde de oude cederhouten kist tevoorschijn die ik vaak had afgestoft. De sluiting was stijf, maar de sleutel paste perfect.
Toen het klikte open, kraakte het deksel terug en liet de vertrouwde geur van ceder ontsnappen.
Binnenin, gewikkeld in een netjes gevouwen blauwe doek, lagen documenten:
• een eigendomsakte voor een rustig stuk grond nabij de voet van de heuvels buiten de stad,
