Maria en Adrian hielden twee jaar van elkaar voordat ze trouwden.

In die tijd was Adrian een zachtaardige en oprechte man, en ik voelde me de gelukkigste vrouw ter wereld. Onze bruiloft vond plaats onder de zegen van beide families, in een sfeer van vreugde en hoop.

Mijn moeder gaf ons een uitzonderlijk huwelijkscadeau: een huis van drie verdiepingen, volledig op mijn naam, gebouwd met al haar spaargeld. Het was zijn werk, zijn offer, en een symbool van veiligheid voor mij.

Sinds ik schoondochter werd, deed ik altijd mijn best om ons huis te behouden. Ik werkte in een bank, vertrok vroeg, kwam laat thuis en had vaak geen tijd om te koken. Mijn schoonmoeder, Lilibeth, heeft me dat nooit echt vergeven. Toch heb ik nooit een wrok tegen hem gekoesterd. Ik leerde me stilletjes aan te passen, overtuigd dat geduld de prijs was voor familievrede.

Toen, op een dag, werd mijn leven op zijn kop gezet.

Adrian kwam thuis met een uitdrukking die ik niet kende. Hij zei dat hij « serieus moest worden. » Mijn hart zonk toen hij begon:

« Het spijt me… Maar er kwam iemand anders in mijn leven. Ze is zwanger. »

Ik dacht dat ik het verkeerd had gehoord. Het was alsof mijn hart werd verpletterd. Wat me het meest pijn deed was niet alleen het verraad, maar ook zijn ijzige kalmte, alsof hij een eenvoudig contract onderhandelde.

Een week later kwam de hele familie van mijn schoonfamilie bij mij thuis. Er waren er zes: mijn man, zijn ouders, zijn zus, zijn broer… en de lerares, zwanger.

Ze zaten allemaal in de woonkamer van het huis dat mijn moeder me had gegeven, en keken me aan zonder ook maar de minste schaamte.

Lilibeth sprak als eerste:

« Maria, het is gebeurd. Je moet het accepteren. Vrouwen mogen hun leven niet ingewikkeld maken met elkaar. Ze is zwanger, ze heeft rechten. En met jou… Je zou je moeten terugtrekken zodat er vrede kan heersen. »

Ze vroeg me geen moment hoe het met me ging. Mijn pijn telde niet. Het enige dat telde was dit kind, dat ze al als de « erfgenaam » beschouwde.

Mijn schoonzus voegde toe:

« Je hebt nog geen kinderen. Dat deed ze. Forceer niets. Maak een vriendschappelijke scheiding. »

Ik bleef stil. Mijn blik viel op de jonge vrouw, haar hand rustte op haar buik, zonder schaamte, zonder spijt.

« Ik wil niemand pijn doen, » zegt ze. We houden echt van elkaar. Ik wil gewoon zijn wettige vrouw zijn en de moeder van zijn kind. »

Op dat moment glimlachte ik. Een kalme, beheerste glimlach.

Ik stond op, schonk een glas water in en zei toen langzaam:

« Aangezien jullie allemaal over mijn toekomst hebben beslist, laat me een paar dingen verduidelijken. »

Er is stilte gevallen.

« Allereerst behoort dit huis aan mij. Het staat op mijn naam. Niet die van Adrian. Niet die van jou. »

Lilibeth sneerde, « We zijn een familie. »

« Precies, » antwoordde ik, « jullie zijn allemaal vergeten dat ik dat ook doe. »

De stilte werd zwaar.

« Ten tweede, » vervolgde ik, « als je wilt dat ik ‘vreedzaam’ terugtrek, moet je de juridische gevolgen van overspel accepteren. »

Mijn schoonvader protesteerde, maar ik ging kalm verder:

« Volgens de Filipijnse wet zijn overspel en een relatie met een getrouwde man strafbare feiten. »

De gezichten werden bleek.

« Ten derde, voordat je me eruit duwde, had je je informatie moeten verifiëren. »

Ik keek ze recht in de ogen.

« Ik ben ook zwanger. »

De munt ontplofte.