Uitroepen volgden elkaar, paniek sloeg toe. Adrian stond abrupt op.
« Waarom heb je het me niet eerder verteld? »
« Je was te druk bezig met van iemand anders houden. »
Lilibeth werd plotseling zachter, « Mijn dochter… Je kunt niet weggaan. Dit kind is ons bloed. »
Ze keek minachtend naar de meesteres.
Ik laat ze praten. Toen voegde ik rustig toe:
« In werkelijkheid is dit niet het grootste nieuws. »
Ze verstijfden.
« Deze baby… misschien niet van Adrian. »
De schok was totaal.
« Ik zal het vaderschap pas bevestigen na de scheiding. »
De zekerheden zijn ingestort. Ze hadden alles voor niets opgeofferd.
De juf probeerde zich te verdedigen, maar ik onderbrak haar:
« Ik zal me niet laten indrukken zonder mezelf te verdedigen. »
Adrian smeekte, maar het was te laat.
« Je hebt je keuze al lang voor vandaag gemaakt. »
Terwijl ik mijn tas oppakte, voegde ik nog één ding toe:
« Ik heb al een advocaat geraadpleegd. Dit huis is van mij. Ik heb het recht om iedereen die mij niet respecteert te vragen… om te vertrekken. »
Gezichten zijn ontbonden.
« Je vroeg me mijn eigen huis te verlaten. Het is logisch dat jij degene bent die vertrekt. »
Ze kwamen allemaal naar buiten. Zelfs Adrian.
Bij de deur vroeg hij me:
« Is dit kind van mij? »
« Misschien weet je het. Maar je bent het recht om mijn man te zijn al kwijt. »
Ik deed de deur dicht.
