Ze heeft een tas klaargemaakt. Ze zei dat ze naar Jake’s huis ging, alsof het tijdelijk was, bijna alledaags. Toen ze vertrok, werd het huis vreemd stil. Niet leeg. Gewoon stil.
Ik stortte me volledig op mijn werk. Ik bleef laat op kantoor. Ik ben naar de sportschool geweest. Ik vulde mijn dagen. Vrienden stelden vragen. antwoordde ik vaag.
Ik heb mijn vader gebeld. Toen ik het hem vertelde, was hij stil, en toen zei hij: « Als ze je waarde niet kent, waarom zou je dan op haar wachten? »
Het drong tot me door.
Ik was geen plan B.
Een week later maakte ik een afspraak met een advocaat. In zijn kantoor vertelde ik het verhaal. Hij knikte. « Onoverbrugbare verschillen, » zei hij.
Alles is duidelijker geworden.
Ik begon me voor te bereiden op de toekomst. Apart account. Mentale organisatie van het huis. Vreemd genoeg voelde ik me vredig.
Na een maand kwam Laura terug.
Ze ging naar binnen alsof er niets was gebeurd. « Ik ben naar huis gegaan. »
Ik keek televisie. « Welkom, » zei ik.
Ze wilde praten. Ze had erover nagedacht. Jake was « aardig, » maar kinderachtig. Ze wilde onze relatie weer opbouwen.
Ik liet haar spreken.
Toen haalde ik de scheidingspapieren tevoorschijn en legde ze voor haar neer.
« Wat is er? »
« De echtscheidingspapieren. »
Ze werd bleek. « Meen je dat? »
« Ja. Ik ben niet je tweede keus. »
Ze schreeuwde, huilde, probeerde me schuldig te laten voelen. Ze had het over een fout. Ik sprak over beslissingen. Ze was verdwenen. Ze had gekozen.
Ze kwam woedend naar buiten.
Ik heb mijn advocaat gebeld. « We gaan vooruit. »
