De weken daarna waren zwaar maar rustig. Ze probeerde de procedure te vertragen, het slachtoffer te spelen. Het werkte niet.
De scheiding is afgerond. Ze kreeg een bescheiden vergoeding en wat meubels. Ik hield het huis.
In de rechtszaal wilde ze haar excuses aanbieden. Ik antwoordde: « Sorry, los niet alles op. »
Ik kwam haar later tegen in de supermarkt. Een blik. Een knik. Niets meer.
Achteraf gezien heb ik nergens spijt van. Ze dacht dat ze alles kon proberen en terug kon komen als het mislukte. Het leven werkt niet zo.
Ik heb geleerd dat ik iemand verdien die voor mij kiest, niet iemand die me in reserve houdt.
En als die persoon bestaat, des te beter. Anders bouw ik mijn leven anders op. Op mijn voorwaarden.
Zijn vertrek was een elektrische schok. Een die ik niet zag aankomen, maar die ik nodig had.
