Mijn vrouw is een maand weg met de nieuwe buurvrouw. Ik heb om een scheiding gevraagd. Ze probeerde het goed te maken. Maar ik ben geen reservewiel.
Ik schrijf dit allemaal vooral om eruit te komen wat er op mijn hart ligt.
Mijn naam is Mike, ik ben eenendertig jaar oud, en tot voor kort had ik het gevoel dat ik de controle over mijn leven had. Ik ben nooit een grote dromer geweest. Geen buitensporige ambities, geen voorliefde voor chaos. Een vaste baan als softwareontwikkelaar, een fatsoenlijk huis in een rustige buurt, en — ik geloofde — een solide huwelijk met een vrouw van wie ik echt hield.
Laura en ik hebben elkaar bijna acht jaar geleden ontmoet. Op dat moment was ik drieëntwintig jaar oud, net afgestudeerd, naïef en overtuigd dat stabiliteit genoeg was om een gelukkig leven te maken. Ze was tweeëntwintig, werkte als assistente bij een marketingbureau en was nog steeds op zoek naar haar manier. Achteraf gezien voelt het alsof het een ander leven was.
We ontmoetten elkaar op een barbecue bij een gezamenlijke vriend thuis. Papieren borden, te gaar burgers, een informele sfeer. Ze kwam naar me toe en maakte een droge opmerking over mijn houding als iemand die een nooduitgang zoekt. Ik weet niet eens meer wat ik heb geantwoord. Ik herinner me alleen zijn lach. We praatten de hele avond.
Alles ging daarna heel snel. Laura bracht het onverwachte in mijn goed gereguleerde leven: uitjes die op het laatste moment werden gekozen, restaurants waar ik nog nooit van had gehoord. Ik was degene die het budget, het weer en het brandstofniveau controleerde. We dachten dat we ons in balans hielden. Ze zei dat ik haar de stabiliteit had gebracht die ze altijd had gemist.
Na drie jaar daten zijn we getrouwd. Een eenvoudige ceremonie, omringd door onze dierbaren. Geen luxe, geen pracht. En dat paste ons heel goed. We kochten een klein huis in de buitenwijk, twee slaapkamers, niets bijzonders maar vol potentie. Het leven leek stabiel.
Ik kwam thuis van mijn werk, Laura zat vaak in de keuken of op de bank, telefoon in de hand. Ze vertelde me over haar dagen, de kleine spanningen op het werk, de anekdotes. Zij was de verteller, ik was de luisteraar. We kregen geen kinderen, uit eigen keuze. We wilden wachten, klaar zijn. Alles leek dezelfde kant op te gaan.
Vandaag vraag ik me af of ik me niet te comfortabel heb gevoeld. Routines worden gemakkelijk opgebouwd als alles solide lijkt. Ik kon de scheuren niet zien. En toch waren ze er.
Toen kwam Jake binnen.
Het gepensioneerde echtpaar naast de deur verhuisde naar Florida, en Jake trok in. Achtentwintig jaar oud, sportcoach, zeker van zichzelf, erg fit. Het soort fysiek dat je meteen opmerkt. Hij was altijd buiten: zijn auto wassen, het gras maaien, een pull-up stang installeren. Altijd een goede reden om zonder shirt te zijn.
Laura merkte het meteen op. Hoe kunnen we het niet opmerken?
Hij kwam op zaterdagochtend opdagen. Vriendelijk, charmant. Laura begon meteen een gesprek. Ik glimlachte, ik knikte. Destijds zag ik er niets mis mee. Ze is altijd sociaal geweest.
Maar daarna veranderde alles. Langzaam. Verraderlijk.
Laura vond altijd een reden om naar buiten te gaan als Jake buiten was. Haal de post weg, geef de planten water, haal het afval naar beneden. Deze kleine taken werden gesprekken van vijftien minuten. Op een avond vond ik ze in het steegje. Ze hield een mand met linnen vast en lachte hem uit, leunend tegen zijn koets. « Hij vertelde me over zijn nieuwe sportuitrusting, » vertelde ze me.
En dan waren er de koekjes. Ze had maanden niet gekookt, maar ineens deed ze het… om ze naar Jake’s huis te brengen. « Gewoon om aardig te zijn. »
Dan is er nog gloednieuwe sportkleding. Skinny leggings, een bijpassend setje. Ze sprak over weer gaan joggen. Toeval: Jake rende elke ochtend. Ze begonnen op dezelfde tijden te rennen.
Ik zag ze op een ochtend praten, vlak voordat ik naar mijn werk vertrok. Jake liet hem zien hoe hij scheenpijn kon vermijden. Ik zwaaide met mijn hand. Maar er zat iets dwars.
Zijn gedrag met zijn telefoon is ook veranderd. Ze vergrendelde het scherm toen ik binnenkwam. Een keer zag ik Jake’s naam op Instagram. Ze scande het scherm te snel. « Ik keek naar zijn fitnessadvies, » zei ze.
De kleine dingen stapelden zich op. Gelach in de tuin. Anekdotes over Jake kwamen in gesprekken voorbij. De heimelijke blikken als hij daar was. Ik heb niets gezegd. Ik wilde geloven dat ik een besluit aan het nemen was.
Tot deze zaterdagochtend.
Een gewone ochtend. Koffie, stilte, Laura nog steeds in bed. Ze kwam later aan, in haar pyjama, nerveus. Ze tikte op de tafel en ontweek mijn blik.
« Gaat het? » vroeg ik.
Ze zuchtte. « We moeten praten. »
Ik bereidde me voor op het ergste.
« Ik denk dat ik gevoelens heb voor Jake, » zei ze uiteindelijk.
Ik begreep het niet meteen. Ze sprak snel, zei dat ze niet wilde dat het zou gebeuren, dat ze in de war was.
Verward.
« Wat betekent dat? » vroeg ik. « Wil je dat we een pauze nemen? »
Ze knikte. « Ik heb tijd nodig. Misschien een maand. Breng tijd met hem door. Kijk of het echt is. En als het niet lukt, kunnen we elkaar weer ontmoeten. »
Ik keek haar aan, verbijsterd.
Ze vroeg me te wachten terwijl ze een ander leven probeerde.
Ik haalde diep adem. « Oké, » zei ik.
Ze keek opgelucht. Ze bedankte me, wilde mijn hand pakken. Ik stond op.
Binnen was alles al afgerond.
