« Castillo Holdings is een vastgoedimperium van miljarden dollars », zei hij. « Toen ik geblesseerd raakte, probeerde mijn bestuur me eruit te werken. Ze wilden de controle terwijl ik zwak was. Dus gaf ik ze wat ze wilden. » Zijn kaken spanden zich. « Ik deed alsof ik zwakker was dan ik was. »
“Dus de rolstoel… de geruchten… het medelijden—”
« We waren allemaal strategisch. Een manier om te zien wie loyaal was, wie me wilde verraden en wie iets ergers van plan was. »
Ella slikte. « En waar pas ik dan? »
Hij aarzelde.
« Dat is het deel dat ik anders had moeten aanpakken, » zei hij zachtjes. « Met jou trouwen… dat had je moeten beschermen. »
Haar maag kromp ineen. « Waartegen beschermen? »
Beneden klonk plotseling een harde klap.
Don Armando’s uitdrukking veranderde onmiddellijk – alert, berekenend.
« Blijf achter me, » beval hij.
Voordat Ella kon protesteren, stormden drie mannen de gang in – gekleed in het zwart, gewapend en duidelijk bekend met het landhuis. Een van hen wees rechtstreeks naar Don Armando.
« Daar is hij! Hij is wakker – hij doet alsof! »
Ella voelde haar bloed bevriezen.
De mannen waren geen vreemden. Hun gezichten verschenen in de krantenkoppen van zakenbladen. Het waren hooggeplaatste managers van Castillo Holdings – mannen die uren eerder naast Don Armando hadden gestaan tijdens de huwelijksceremonie.
« Je had verlamd moeten blijven, Armando, » snauwde iemand. « Zo was je makkelijker te controleren. »
Alles sloeg om in chaos. Don Armando duwde Ella de slaapkamer in en deed de deur op slot, net toen er geweerschoten door de gang klonken.
Ella’s tranen vertroebelden haar zicht. « Armando! Alsjeblieft… »
« Wat er ook gebeurt, » zei hij door de deur, « ren naar de paniekkamer. De code is je geboortedatum. Begrijp je dat? »
Ze schudde heftig haar hoofd. « Waarom zitten ze achter jou aan? Achter ons aan ? »
« Ze weten nu dat je mijn vrouw bent, » antwoordde hij. « En dat betekent dat ze weten dat je een bedreiging vormt. »
« Maar ik ben niemand! »
« Je bent getrouwd met een miljardair, » zei hij. « Dat maakt je iemand – of je dat nu wilt of niet. »
Er klonk nog een explosie door het landhuis.
Ella klemde zich doodsbang vast aan de deurknop.
Het laatste wat ze van hem hoorde, was een enkele, dringende zin:
« Ella, als mij iets overkomt, vertrouw dan de persoon die je morgen tegenkomt. Hij weet alles. »
Ze verstijfde.
Wie? Wie wist alles? En wat verwachtte Armando dat er vanavond zou gebeuren?
