Mijn naam is Jacqueline, ik ben 32 jaar oud. Op kerstavond arriveerde ik bij het huis van mijn ouders met mijn negen maanden oude dochter, die nog steeds tegen me aan lag na een rit van twee uur in de sneeuw. Ik had mijn jas nog niet eens uitgetrokken toen mijn moeder, met een drankje in haar hand, zei zonder me aan te kijken:

« Waarom ben je met Kerstmis gekomen? Je baby maakt mensen ongemakkelijk. »

Mijn dochter was net wakker geworden. Ze huilde niet, ze schreeuwde niet. Ze keek gewoon naar de lichten van de boom, haar hand klampte zich vast aan mijn sjaal. Maar dat deed er allemaal niet toe. Mijn aanwezigheid, en vooral die van mijn kind, leek al te veel.

Mijn vader glimlachte zelfvoldaan zonder zelfs maar op te kijken van de televisie. « Ze heeft gelijk. Je kunt dit jaar maar beter je beurt halen. »

Het waren niet alleen hun woorden die me pijn deden, maar ook de vanzelfsprekendheid waarmee ze ze uitspraken. Alsof ze een goed ingestudeerde rol repeteerden. Daar was ik, met een zak netjes ingepakte cadeaus in de ene hand, mijn dochter in de andere. Niemand bood me hulp aan. Niemand vroeg hoe het met ons ging.

Mijn zus Jenny kwam de kamer binnen, al ver gevorderd in haar mimosas. Ze zag mijn dochter als een mogelijke last. Geen hallo. Geen glimlach. Alleen die blik die me bijna uitdaagde om te reageren.

Op dat moment begreep ik één essentieel ding: ze voelden zich niet ongemakkelijk vanwege mijn baby. Dat was omdat ik niet meer praktisch was. Een kind betekende grenzen. Een kind betekende dat ik niet langer volledig beschikbaar was om hun opmerkingen en eisen te verwerken.

Dus sprak ik kalm. « Als ik niet welkom ben, is dat prima. Maar dat is de laatste keer dat ik doe alsof. »

Ze lachten. Een spottende, neerbuigende lach. Mijn vader applaudisseerde zelfs. Toen voegde ik toe, zonder mijn stem te verheffen:

« In dat geval stop ik meteen met het financieren van je levensstijl. »

Het gelach stopte even… Daarna ging het weer verder, nog sterker. Ze dachten dat ik aan het bluffen was.