Twee jaar later keerde ik terug naar de oude studio achter een huurpand aan Morrison Street. Ellen had het gebouw verkocht, maar ik had nog steeds de sleutels. Onder de werkbank, precies waar aangegeven, vond ik de gelaste metalen doos.
Binnenin de kartonnen rugleuning met de kleine Amerikaanse vlag. En binnenin het ware testament, gedateerd twee weken voor zijn dood. Ondertekend, notarieel bekrachtigd, onberispelijk. Achterop bevestigd: een geregistreerde ontvangstbevestiging, met Ellens handtekening, die zeven jaar oud is.
Ik heb een jaar lang alles goed gedaan. Juridische controles, veilige kopieën, diploma behaald, promotie behaald. Daarna wachtte ik tot Ellen deed wat ze het liefste vond: een familiereünie organiseren. Ze had de perfecte foto nodig. Een afwezigheid was een vlek.
De uitnodiging is binnengekomen. Iedereen zou er zijn.
Ik liep naar binnen alsof ik thuis was. De geur van gebraden vlees, het rumoer, de televisie op de achtergrond. Mijn vader zag me en riep: « Kijk wie er terugkwam! De verloren mislukking! Hoe lang duurt het voordat hij ons om geld vraagt? Gelach barstte los, automatisch.
Mijn moeder deelde geprinte vellen uit: memes met mijn gezicht, zelfs aan kinderen gegeven. Mijn oom maakte vroeger opmerkingen over mijn verwijderingen. Julian imiteerde mijn werk in het callcenter, tot applaus. Ellen keek toe, zittend, soeverein.
Toen de rust terugkeerde, voegde ze eraan toe: « Ik heb je vorig jaar uit mijn testament gehaald. » Toen concludeerde mijn vader: « We hebben de familiefoto zonder jou gemaakt. Dit is degene die we zullen tonen. »
Ze hervatten hun maaltijd alsof er niets was gebeurd.
Mijn eerste reflex was om in te krimpen. Toen klapperde het horloge van mijn grootvader tegen mijn pols.
Ik nam een bord, nam mezelf en ging meteen naar Ellen. Ik boog me voorover en zei tegen haar, laag genoeg voor haar alleen: « Ik heb opa’s ware wil gevonden. Degene die je verborgen hebt. »
Zijn gezicht is niet bevroren. Hij zakte in elkaar.
Ik ging rechtop zitten en voegde luider toe: « Ik kom er zo op terug. » Toen vertrok ik met mijn bord.
De oproepen begonnen nog voor het einde van de straat. Ik laat hem rinkelen. Drie dagen lang vierennegentig gemiste oproepen. Julian kwam naar mijn gebouw, geblokkeerd door de beveiliging. Ik keek naar de scène op camera, at ontbijtgranen.
Vier dagen later was ik bij mijn advocaat Patricia thuis. Ze legde de documenten op tafel.
De nalatenschap van mijn grootvader was ongeveer 2,1 miljoen dollar waard. Het ware testament was ondubbelzinnig: Ellen had een recht van bewoning, geen eigendom. Het huis bij het meer was van mij. Ook drie huurwoningen. Sommige oldtimers waren voor mij bedoeld. Het geld dat aan mijn ouders werd gegeven, was afhankelijk van mijn financiële steun tijdens mijn moeilijke jaren.
Ze hadden gezien dat ik werd gedeporteerd, ook al was een deel van dit geld voor mij bedoeld.
Patricia heeft de zaak voor de rechter gebracht. Pogingen om contact met hem te maken namen toe, buiten de procedure om. Dreigementen, smeekbeden, familiebijeenkomsten zonder mij. Julian probeerde zelfs het huis aan het meer te verkopen uit spoed. Er werd een verbod uitgevaardigd.
Toen de zaak voor de rechter kwam, beweerde Ellen dat ze het nieuwe testament niet kende. De ondertekende ontvangstbevestiging is op tafel gelegd. De rechter heeft het recente testament gevalideerd en bevolen mediation.
Ik vroeg maar om één ding: de exacte toepassing van de wensen van mijn grootvader.
Na uren van besprekingen werd een overeenkomst ondertekend: restitutie van eigendommen, rekeningen uitbetalen, terugbetalingen. Ellen had negentig dagen om het huis te verlaten.
