Ondertussen moest Amira met de kinderombudsman praten. Ik moest liefde uitleggen in punten en data – om vreemden te overtuigen van iets wat al bekend was in ons huis.
Bij de laatste zitting keek de rechter naar de dossiers en daarna naar Amira.
« Wat wil je, lieverd? »
Ze aarzelde niet.
« Ik wil dat Josh mijn echte vader wordt. Dat is het al. Hij is degene die bleef. »
Ik stopte met ademen. De rechter knikte, maakte aantekeningen en zei dat ze binnen een week een bevel zou uitvaardigen.
Zes weken later arriveerde de envelop. Het was officieel. Ik ben, in alle opzichten die ertoe doen—en nu ook dat wat advocaten interesseert—haar vader.
We vierden het door afhaaleten te eten en een luide film te kijken die zij had uitgekozen. Halverwege de video leunde ze op mijn schouder en fluisterde:
« Dank je dat je me niet hebt verlaten. »
