Ik kuste haar haar.
« Het is nooit in me opgekomen. »
Ik heb geen andere scriptie: biologie is geen kwalificatie. Wat telt is dat je opkomt. Consistentie. De mensen die je in je leven hoort te zijn, zijn niet altijd degenen die samen met je de race beginnen – zij zijn degenen die je bijhouden als het bergop is, het regent en niemand klappt.
Dus ja – ik ben haar vader. Op haar telefoon. Op papier. En op de enige plek waar het ertoe doet.
En als je het leven van je kind bent binnengekomen en van hem of haar hebt gehouden als je eigen kind, geef dan niet op. Het doet er meer toe dan je denkt.
