Hij haalt adem alsof hij zich voorbereidt om iets belangrijks te zeggen. Hij opent de aktetas en haalt er een witte, verzegelde envelop uit, en geeft die dan voorzichtig aan mij.
« Mevrouw Hayes, mijn naam is Daniel Wallace. Ik ben advocaat. Ik ben al drie weken naar je op zoek. »
Drie weken.
Hij kijkt me aandachtig aan, en zegt dan iets waardoor mijn hele lichaam verstijft.
« Je broer is twee maanden geleden overleden. Hij heeft je iets nagelaten. »
Ik knipper met mijn ogen, niet in staat het te verwerken.
« Een landhuis van drie miljoen dollar, » vervolgt hij, « en twintig miljoen in contanten geërfd. »
De wereld staat stil.
Ik kan niet ademen. Ik kan niet nadenken.
Twintig miljoen. Woonplaats. Mijn broer.
Een broer met wie ik al meer dan vijftien jaar niet had gesproken. Een broer die vertrok en nooit meer terugkwam. Een broer die verdween na een ruzie die we nooit hebben opgelost.
« Maar er is een voorwaarde, » voegt Daniel toe, en zijn stem wordt serieuzer. « Een heel specifieke voorwaarde waaraan je moet voldoen om een erfenis te ontvangen. En geloof me, mevrouw Hayes – deze aandoening zal alles veranderen. »
Mijn handen trillen als ik de envelop aanneem. Ik open het langzaam – angst, hoop en iets wat ik al heel lang niet meer heb gevoeld, vermengd tot iets dat gevaarlijk op het leven lijkt.
Ik haal een brief uit de binnenkant. Het tijdschrift behoort toe aan mijn broer. Ik herken ze meteen. En als ik begin te lezen, begint er iets in mij – iets waarvan ik dacht dat het dood was – wakker te worden.
Het was de dag waarop alles begon te veranderen.
Voordat alles uit elkaar viel, had ik een eenvoudig leven. Niets bijzonders, niets buitengewoons, maar het was van mij. Ik had mijn huis, mijn routine, mijn kleine momenten van rust. Elke ochtend om zes uur werd ik wakker, zette koffie in de keuken, en uit gewoonte opende ik de gordijnen, waardoor het licht de kamers binnenviel.
Dit huis was niet groot, maar ik heb het betaald met mijn eigen werk, jaren van inzet en offers. Ik heb er vijfendertig jaar gewoond—eerst met mijn man, David, totdat ik een hartaanval kreeg toen Michael pas acht jaar oud was.
Daarna waren het alleen nog mijn zoon en ik.
Ik heb hem opgevoed. Ik heb hem alles gegeven wat ik kon.
