‘s Ochtends ging ik niet naar huis. Ik ging terug naar de bibliotheek.
Walter wachtte op me. « Je hebt geluisterd. »
« Ze hebben mijn deur ingeforceerd. » Hoe wist je dat?
« Omdat ik ze eerder heb gezien. »
Daarna legde hij uit dat hij in compliance had gewerkt. Zoals Michael. Dat ze dingen hadden gezien die nooit in de schaduw hadden mogen blijven. Dat mijn man bewijs had verzameld. En dat als er iets met hem gebeurde, Walter ervoor moest zorgen dat ik er niet alleen mee achterbleef.
Hij haalde een pakketje tevoorschijn dat in een rood-witte doek was gewikkeld. Michaels zakdoek.
Binnenin een USB-stick.
« Proefschriften, » zei hij. Het soort dat deuren openblaast.
Voordat ik kon antwoorden, kwam er een vrouw naar ons toe. Claire Dawson. Freelance journalist.
« Ben je klaar om je leven op zijn kop te zien staan? » vroeg ze.
« Ja. »
We gingen op pad. Discrete koffie. Computer offline. Versleutelde bestanden. Rekeninglijnen, overboekingen, negenentwintig schijnbedrijven.
« Project 29, » fluisterde Walter.
Negenentwintig oproepen. Negenentwintig luiers. Negenentwintig pogingen van Michael om te waarschuwen.
Wat volgde was een ontsnapping. Mannen in pakken. Een brandalarm. Een zwarte sedan.
« Emily, kom naar boven, » zei de chauffeur.
Ik herkende de stem. Daniel. Michaels broer.
« Ik heb je negenentwintig keer gebeld, » zei hij. Ik kon niet schrijven.
We reden naar een anonieme plek. Een leeg appartement. Wegwerptelefoons. Geld. En een plan.
De USB-stick zou niet worden verzonden. Het zou persoonlijk worden overhandigd aan een vertrouwde federale functionaris.
In de bibliotheek, onder de vlag, stond Walter op. Hij sprak. De agenten arriveerden. De mannen in pakken verloren hun glimlach.
De waarheid wisselde van eigenaar.
In de dagen daarna versnelde alles. Mijn appartement werd een podium. Mijn naam circuleerde. Ze probeerden mij in diskrediet te brengen. Er kwam een aanbod: geld in ruil voor stilte.
Ik weigerde.
Omdat vriendelijkheid het enige is wat ze niet kunnen kopen.
Walter ging in bescherming. Clare publiceerde. Daniel bleef.
En ik begreep dat angst niet langer was wat mij leidde. Het was het management.
