Sarah glimlachte flauwtjes. « We kunnen een afspraak maken. We kunnen integriteit niet herstellen. »
Holt voegde toe: « Bovendien hoef je niet luid te zijn om effectief te zijn. Je moet gewoon gelijk hebben. »
Felicia keek opnieuw naar het aanbod.
Haar keel deed pijn.
Ze dacht aan het café en hoe ze het koffiezetapparaat afveegde alsof het een schild was.
Ze dacht aan haar freelanceplatform en verborgen gebruikersnaam.
Ze dacht aan hoe vaak ze zichzelf had verteld dat ze het niet verdiende om ruimte in te nemen.
Holt keek geduldig naar haar.
Felicia keek op. « Als ik het neem… wat zal er met Northwell gebeuren? »
Holts blik verhardde iets—niet uit woede, maar uit vastberadenheid.
« We zullen ervoor zorgen, » zei hij. « We zullen niet toestaan dat ze het begraven. We zullen niet toestaan dat ze u dwingen een stille schikking te ondertekenen en te verdwijnen. We zullen het goedmaken. Voor jou. Voor anderen ».
« Anderen, » fluisterde Felicia.
Sarah knikte. « Henry’s notitieboekje. Acht namen. We nemen contact met hen op. Wij bieden juridische bijstand. We documenteren patronen. »
Felicia voelde een kramp in haar buik. « Ze gaan me haten. »
« Nee, » zei Sarah. « Ze zullen boos zijn op het systeem. Ze kunnen boos op elkaar zijn. Ze zijn misschien uitgeput. Maar jij was het niet die hen pijn deed. Jij bent de eerste barst in de muur. »
Felicia staarde naar de tafel.
Krak.
Iets in haar ontspande.
« Oké, » zei Felicia.
Er was geen triomf op Holts gezicht. Hij knikte alleen, alsof dat de meest verstandige uitweg was.
« Oké, » herhaalde hij.
Sarah bewoog de pen naar Felicia—niet weg, niet opvallend. Gewoon een gewone zwarte pen die netjes schreef.
