Felicia slikte.
Sarah vervolgde: « Holt vroeg me contact met hem op te nemen. Hij wil je niet onder druk zetten, maar hij wil dat je weet dat het aanbod actueel is. Als je wilt. »
« Werk? » vroeg Felicia.
« Ja, » zei Sarah. « Hij wil je bij Wright Industrial. Niet uit de gratie. Niet van aalmoezen. Omdat je briljant bent. »
Bij deze woorden voelde Felicia een druk in haar borst.
Briljant.
Het klonk als iets dat van anderen was.
« Ik weet niet of ik het kan, » fluisterde Felicia.
Sarah had geen haast om de stilte te vullen.
Toen zei ze: « Je hoeft het vandaag niet te weten. Maar je moet één ding weten: je bent geen vergissing. Je bent niet ontslagen omdat je iets verkeerd hebt gedaan. Je werd verwijderd omdat je waardevol was. En mensen die profiteren van het uitwissen van anderen stoppen niet totdat iemand hen tegenhoudt. »
Felicia keek naar de sneeuw die zich op de stoep verzamelde.
« Wat nu? » vroeg ze.
Sarah zuchtte. « Northwell zal het onderzoeken. Ze zullen zeggen dat ze eerlijkheid serieus nemen. Ze zullen proberen de schade te beperken. Karen ontkent het. Hij zal waarschijnlijk een advocaat bellen. Holt zal geen partnerschapsovereenkomst ondertekenen totdat Northwell een vergoeding betaalt en het toezichtpatroon verandert. »
Schadevergoeding.
Felicia had dat woord nog nooit over haar horen verwijzen.
« En ik? » vroeg ze.
« Jij, » zei Sarah, « jij mag zelf beslissen wat je wilt. Je kunt met hen meewerken in het onderzoek. We zullen je steunen. Je kunt gaan. We zullen u blijven steunen. Je kunt met ons meedoen. Je kunt jezelf tijd geven. Je hoeft niet te verdwijnen, want dat is voor iedereen makkelijker. »
Felicia sloot haar ogen.
Ze dacht aan hoe Karens pen eruitzag in haar hand—duur, glad, als een pistool.
Ze dacht aan Henry’s notitieboekje, dicht gevuld met namen.
Ze dacht aan de medicijnflesjes van haar moeder die als fragiele soldaten op een rij stonden.
« Ik wil werken, » zei Felicia. « Ik wil in mijn vakgebied werken. Ik wil stoppen… Ik wil stoppen met gewist worden. »
Sarah’s stem werd zachter. « Goed. »
Felicia opende haar ogen. « Oké? »
« Goed, » herhaalde Sarah. « Ik maak een afspraak. Geen test. Geen sollicitatiegesprek. Gewoon een vergadering. Holt wel. We praten over wat je wilt, wat je nodig hebt en wat we kunnen bouwen. »
Felicia klemde haar vingers op haar telefoon tot ze pijn voelde.
« Ik ben bang, » gaf ze toe.
« Ik weet het, » zei Sarah. « Moed is geen gebrek aan angst. Het is sowieso een beslissing die je beter verdient. »
Twee dagen later stond Felicia buiten het hoofdkantoor van Wright Industrial Group met haar handen in haar jaszakken zodat niemand haar kon zien trillen.
Het gebouw was van glas en staal, modern en schoon, met een lobby die subtiel naar cederhout en onverbrande koffie rook. Mensen bewogen zich er met duidelijke intentie heen – met badges aan hun riem, laptops onder hun armen, lage en geconcentreerde stemmen.
