Henry stak zijn hand uit. « Ja, dat kun je. »
Felicia staarde naar de versleten kaft, waarvan de randen in de loop der jaren waren verzacht.
« Het is jouw nalatenschap, » fluisterde ze.
Henry schudde zijn hoofd. « Dit is het bewijs. Het is een record. Je bouwt iets nieuws. Hou het. Onthoud wat er gebeurt als mensen stoppen met je op te letten. »
Felicia’s handen trilden toen ze het voorwerp aannam.
Het was zwaarder dan ze had verwacht.
Niet vanwege het papier.
Voor het leven.
Henry’s ogen vulden zich met tranen. « Dank je, » fluisterde hij.
Felicia slikte. « Nee. Dank je. »
Henry glimlachte lichtjes. « Ik ben blij dat ik niet voor altijd stil ben geweest. »
Felicia knikte.
Even zeiden ze allebei niet.
Toen zei Henry zacht: « Gaat het goed met je moeder? »
Felicia knipperde verrast. « Ja. Ze voelt zich beter. De verzekering is… »
« Goed, » onderbrak Henry. « Goed. »
Hij klopte zachtjes op zijn notitieboekje. « Ga je leven leiden, juffrouw Carter. »
Felicia’s keel kneep samen.
« Ik doe mijn best, » zei ze.
Henry knikte. « Ik zie het. »
Een jaar na de dag dat ze werd ontslagen, werd Felicia voor zonsopgang wakker zonder wekker.
Haar lichaam was nog steeds tijd aan het meten, net als trauma dat deed.
Ze lag even in bed en luisterde naar Linda’s ademhaling uit de volgende kamer.
Toen stond ze op, zette koffie en ging aan de keukentafel zitten.
Ze opende Henry’s notitieboekje.
Ze liet haar vingers over de namen glijden.
Marek.
Jennifer.
Dawid.
En andere.
Sommigen van hen hebben dankzij de steun een nieuwe baan gevonden.
Sommige daarvan waren nog in reconstructie.
Geen van hen heeft hun verloren jaren teruggekregen.
Maar nu hadden ze iets.
Bevestiging.
Dokumentacja.
Prawda.
Telefon Felicji zawibrował, przypominając o kalendarzu.
Uroczyste ukończenie studiów przez grupę Quiet Signal.
Ona się na to gapiła.
Rok.
Myślała o Wigilii.
Myślała o 21:47
Myślała przez około 15 minut.
Pomyślała o wypowiedzeniu umowy przesuwającym się po polerowanym drewnie.
