Ze dacht eraan haar verzekering te beëindigen.
Ze dacht aan hoe dicht ze bij het verliezen van alles was omdat iemand haar erkenning wilde.
Nu de artsen Linda onderzochten, realiseerde Felicia zich iets.
Ze was niet langer machteloos.
Ze had kunnen betalen.
Ze zou een voorspraak kunnen zijn.
Ze kon vragen stellen zonder het risico te lopen dat ze weigerde.
De dokter kwam met een ziektekaart.
« Mevrouw Carter, » zei hij, terwijl hij Felicia aansprak. « We nemen je moeder mee ter observatie. Haar medicijnen moeten worden aangepast. »
Felicia knikte, haar hart bonkte als een hamer. « Dekt de verzekering het? »
De dokter knipperde met zijn ogen. « Ja. Het is uitgebreid. »
Felicia’s knieën gaven bijna toe.
Uitputtend.
Het woord viel als een hand op haar rug en hield haar overeind.
Later, in de stilte van de ziekenhuiskamer, ging Felicia naast Linda’s bed zitten.
Linda’s ogen waren half gesloten.
Felicia keek naar de monitor, keek naar de cijfers.
Ze realiseerde zich dat ze weer met een afwijking te maken had.
Patronen.
Signalen.
Linda opende haar ogen een beetje. « Je doet dit ding, » mompelde ze.
Felicia knipperde met haar ogen. « Wat is dat? »
Linda’s lippen trilden. « Ik observeer. Ik tel mee. Ik probeer te controleren wat ik kan. »
Felicia slikte. « Ik kan je niet verliezen. »
Linda’s blik verzachtte. « Je gaat me vanavond niet verliezen. »
Felicia’s keel kneep samen.
Linda stak zwakjes haar hand uit. Felicia ving haar op.
Linda fluisterde: « Soms kun je uitrusten, lieverd. »
Felicia’s ogen werden glazig.
Rust uit.
Ze wist niet hoe.
Maar ze knikte toch.
De volgende dag belde Holt.
zei Sara tegen hem.
« Gaat het goed met haar? » vroeg Holt.
Felicja’s stem was schor. « Ze passen de medicatie aan. Haar toestand is stabiel. »
Holt zuchtte. « Goed. »
Felicia staarde naar het raam van het ziekenhuis; buiten hing een grijze stedelijke sfeer.
« Het spijt me, » zei ze automatisch.
Holts stem werd iets scherper. « Nee. »
Felicia knipperde met haar ogen.
« Je hoeft je niet te verontschuldigen voor het zijn van een mens met een leven, » zei Holt. « Neem zoveel tijd als je nodig hebt. De klus zal zichzelf vinden. »
Felicia’s hart zonk.
Het werk zal hier zijn.
Let op: Je kunt vervangen worden.
Let op: Neem je tijd.
