Simpel: We kunnen wachten.
Felicia slikte. « Dank je. »
Holts stem werd zachter. « Je hoeft me niet te bedanken voor basisfatsoen. »
Felicia lachte zachtjes. « Ik leer dit. »
Holt pauzeerde. « Goed. »
Toen Linda twee dagen later uit het ziekenhuis werd ontslagen, begeleidde Felicia haar langzaam terug naar haar appartement.
Linda zat uitgeput in de fauteuil.
Felicia knielde naast haar.
Linda raakte Felicia’s wang aan. « Je hebt het goed aangepakt. »
Felicia slikte. « Ik was doodsbang. »
Linda glimlachte flauwtjes. « Je kunt bang zijn en toch sterk blijven. »
Felicia knikte.
In de maanden die volgden, creëerde Felicia het trainingsprogramma waar ze ooit van had gedroomd in stille flitsen van hoop.
Ze noemde het een stil signaal.
Het is geen erg opvallende naam.
Praktisch.
Het programma richtte zich op het leren van jonge medewerkers hoe ze hun werk kunnen documenteren, hoe ze hun auteurschap aan zichzelf kunnen toeschrijven, hoe ze tijdens vergaderingen kunnen spreken zonder zich voor iemand anders voor te doen.
Felicia zei niet dat ze harder moesten zijn.
Ze zei dat ze zich duidelijker moesten uiten.
Ze leerde ze versiebeheer.
E-mailhygiëne.
Metadatabewustzijn.
Hoe bewaar je bonnetjes.
Want soms betekent het beschermen van je stem ook het beschermen van je bewijs.
De eerste groep was klein.
Tien medewerkers.
De meesten leken op Felicia toen ze tweeëntwintig was: gespannen armen, waakzame blikken, lichamen getraind om zo min mogelijk ruimte in te nemen.
Felicia stond vooraan in de trainingsruimte met een stift in haar hand.
