Maar ze verhief haar stem niet.
« Ik ben niet in de war, » zei Felicia. « Ik heb de documenten. »
Karens glimlach verstijfde.
Felicia verdroeg haar blik.
« Ik dacht vroeger dat stilte me een gevoel van veiligheid gaf, » vervolgde Felicia. « Dat deed ze niet. Het gaf je gewoon een gevoel van troost. »
Karens blik werd hard.
Haar advocaat trok haar arm lichtjes aan.
Karens glimlach keerde terug, dit keer scherper. « Succes, » zei ze en liep weg.
Felicia voelde haar knieën verzachten.
Sarah blies langzaam lucht uit.
« Gaat het wel? » vroeg Sarah.
Felicia slikte. « Ik denk het wel. »
Sarah knikte. « Ze wilde dat je brak. Dat heb je niet gedaan. »
Felicia keek de gang in waar Karen was verdwenen.
Iets in haar borst kalmeerde.
Niet vrede.
Nog niet.
Maar wat duidelijkheid.
Een paar weken later ontving Felicia een e-mail van Sara met een onderwerp dat haar hart deed stilstaan.
Namen uit Henry’s notitieboekje.
Binnenin stonden de contactgegevens van Marcus Chen, Jennifer Walsh, David Osman en anderen.
Felicia staarde lang naar de lijst.
Dit waren geen abstracte slachtoffers.
Het waren mensen.
Het leven.
jaren.
Sarah’s boodschap was simpel: Als je wilt, kun je ons helpen mensen te bereiken. Alleen als je dat wilt.
Felicia’s vingers hingen over het toetsenbord.
Ze dacht aan de namen die in Henry’s zorgvuldige handschrift waren geschreven.
Ze dacht na over hoe het was om een « niemand » te zijn in een confrontatie met iemand die wist hoe ze zich voor de camera’s moest positioneren.
Ze opende een nieuwe e-mail.
Haar eerste instinct was om iets perfects te schrijven.
Script.
Een grondige uitleg.
Maar perfectie beschermde haar nooit.
Dus schreef ze de waarheid.
Hallo. Mijn naam is Felicia Carter. Ik werkte bij Northwell. Ik denk dat Karen Holloway de eer heeft voor jouw werk, net zoals zij de eer voor het mijne op zich nam. Holt Wright en zijn team leiden het onderzoek. Als je wilt praten, ben je niet alleen.
Ze staarde ernaar.
Toen klikte ze op « Verzenden ».
Marcus was de eerste die antwoordde.
Zijn e-mail was kort.
Ik wachtte tot iemand het zou zeggen. Wanneer?
Felicia’s hart zonk.
Jennifer odpowiedziała następnego dnia.
Nie wiem, czy dam radę to zrobić jeszcze raz. Złamali mnie.
Felicia wpatrywała się w ekran, aż jej oczy zrobiły się niewyraźne.
Potem odpisała.
Rozumiem. Nie musisz robić niczego, czego nie chcesz. Ale jeśli zdecydujesz się mówić, będziesz miał wsparcie.
Dawid odpowiedział dwa dni później.
Jeżdżę dostawczo. Mogę rozmawiać po 18:00.
Felicia zamknęła oczy.
Poczuła coś w rodzaju smutku.
Nie dramatyczne.
Nie filmowe.
Tylko powolny ból na myśl o tym, że ich życie potoczy się zupełnie inaczej, bo ktoś chciał zrobić wrażenie.
Holt zorganizował spotkanie w firmie Wright Industrial z byłymi pracownikami, którzy wyrazili chęć wzięcia w nim udziału.
Felicia siedziała w sali konferencyjnej, zanim ktokolwiek przybył, z rękami mocno złożonymi przed sobą.
