Miała wrażenie, że zaraz wejdzie do pokoju pełnego luster.
Drzwi się otworzyły.
Pierwszy wszedł Marcus — około trzydziestki, ze zmęczonymi oczami, ubrany w koszulkę polo, która wyglądała, jakby pochodziła z jakiegoś sklepu.
Jennifer poszła za nim, z włosami ściągniętymi do tyłu, napiętymi ramionami i badawczym wzrokiem, jakby spodziewała się zdrady.
Dawid przybył ostatni, nadal ubrany w kurtkę z logo firmy kurierskiej.
Felicia wstała, jej serce waliło.
Nie wiedziała, co powiedzieć.
Cześć. Przykro mi, że Twoje życie legło w gruzach.
Cześć. Byłem ostatnią kroplą.
Cześć. Nie miałem zamiaru…
Jednak przeprosiny nie wystarczyły.
Felicia powiedziała więc najprostszą rzecz.
„Dziękuję za przybycie” – powiedziała.
Marcus spojrzał na nią przenikliwym wzrokiem. „Czy jesteś baristką?”
Policzki Felicii zarumieniły się. „Byłam.”
Marcus wypuścił oddech, trochę się śmiejąc, trochę niedowierzając. „Oczywiście.”
Jennifer spojrzała Felicji prosto w oczy. „Tobie też to zrobiła?”
Felicia skinęła głową. „Tak.”
Jennifer zacisnęła usta, a jej oczy zaszkliły się gniewem. „I cię wywalili?”
„Tak” – powiedziała Felicia. „W Wigilię”.
Twarz Davida pociemniała. „To brutalne”.
Felicia przełknęła ślinę. „Przepraszam”.
Jennifer gwałtownie pokręciła głową. „Nie przepraszaj. Przepraszanie to to, do czego nas nauczyli”.
Felicię ścisnęło serce.
Chwilę później wszedł Holt z Sarah.
Nie zajął miejsca na czele stołu. Usiadł wśród nich.
„Przepraszam” – powiedział Holt wprost. „Za to, co się stało. Za to, co się stało”.
Marcus prychnął cicho. „Przepraszam, nie płaci czynszu”.
Holt skinął głową. „Nie. Nie ma. Właśnie dlatego tu jesteśmy”.
Przesuwał teczki po stole.
Wsparcie prawne.
Propozycje restytucji.
Zasoby dotyczące zatrudnienia.
Nie dobroczynność. Strategia.
Jennifer patrzyła na teczkę, jakby miała ją ugryźć.
„Myślisz, że Northwell faktycznie się do tego przyzna?” – zapytała.
Spojrzenie Holta było nieruchome. „Jeśli chcą tego partnerstwa. Tak”.
Dawid odchylił się do tyłu, z niedowierzaniem na twarzy. „A jeśli nie?”
Głos Holta był spokojny. „Wtedy nie dostają partnerstwa. I są pod lupą opinii publicznej. I są poddawani procesom. I mają kartotekę”.
Oczy Marcusa się zwęziły. „Mówisz poważnie”.
Holt skinął głową. „Tak.”
Jennifer spojrzała na Felicię. „Jak go do tego zmusiłaś?”
Felicia mrugnęła. „Nie zrobiłam tego”.
Jennifer spojrzała jej prosto w oczy. „Zrobiłaś to, istniejąc. Nie znikając całkowicie”.
Felicię ścisnęło gardło.
Spotkanie trwało dwie godziny.
Nie wszystko napawało nadzieją.
Był gniew.
Zapanował smutek.
Zapadały długie chwile ciszy, które wydawały się ciężkie z powodu lat, w których nikt nas nie wysłuchał.
Ale było coś jeszcze.
Przesunięcie.
Balans herstellen.
Ze besefte dat geen van hen gek was.
Ze waren doelwit.
Na de vergadering, toen de mensen opstonden om te vertrekken, stopte Marcus naast Felicia.
« Weet je, » zei Marcus zacht, « ik dacht altijd dat ik gewoon niet goed genoeg was om ze bij te houden. »
Felicia’s hart zonk.
Marcus’ ogen waren moe. « Het bleek dat ik goed genoeg was. Ik was gewoon… nuttig ».
Felicia slikte. « Het spijt me. »
Marcus schudde zijn hoofd. « Wees dat niet. Simpelweg… Verspil het niet. »
Felicia knikte.
« Ik ga het niet doen, » zei ze.
Maanden gingen voorbij.
Northwells onderzoek was afgerond.
Karen Holloway werd ontslagen.
Niet stilletjes.
De raad gaf een verklaring uit over « schendingen van ethiek » en « verkeerde voorstelling van auteurschap. »
De taal was nog steeds corporatief, nog steeds voorzichtig, maar het resultaat was duidelijk.
Karen was er niet.
Northwell bood reparatiepakketten aan aan de getroffen arbeiders.
