« Hé, » zei Megan, terwijl ze bij de deur stopte. « Het was indrukwekkend. »
Felicia wilde instinctief van het onderwerp afwijken.
« Het was— »
Megan onderbrak haar. « Doe het niet. »
Felicia knipperde met haar ogen.
Megan kwam binnen, haar armen over elkaar. « Onderschat het niet. Iedereen hier doet het in de tegenovergestelde richting. Ze zwellen op. Ze nemen een pose aan. Kijken terwijl gewoon… Doe je het en haal je dan je schouders op alsof het niets betekent? Het zorgt ervoor dat mensen aandacht aan je besteden. »
Felicia slikte. « Ik wil geen aandacht op mezelf vestigen. »
Megan knikte. « Ik begrijp het. Maar aandacht is niet altijd een wapen. Soms is het een hulpmiddel. Je kunt het gebruiken om jezelf te beschermen. »
Felicia keek haar aan.
Megans uitdrukking verzachtte. « Bovendien mogen de plantenjongens je nu al leuk. Het is zeldzaam. »
Felicia voelde de warmte zich over haar borst verspreiden—onbekend, voorzichtig.
« Dank je, » zei ze.
Megan knikte en liep weg.
Die avond belde Linda Felicia vanuit huis.
Haar stem was schor.
« Lieverd, » zei Linda, terwijl ze probeerde nonchalant te klinken, maar dat lukte niet. « Ik heb een brief gekregen. »
Felicia’s maag trok samen. « Van wie? »
Linda aarzelde. « Verzekering. Nieuwe verzekering. »
Felicia voelde een druk in haar borst. « Is er iets gebeurd? »
« Nee, » zei Linda snel. « Nee, het is… Dit is goed. Simpelweg… Felicio, goedgekeurd voor een nieuwe behandelingsronde. Ze keurden alles goed. »
Felicia zakte in een stoel.
Ze kon een seconde niet ademen.
Linda’s stem stokte. « Deze maand hoef ik niet te kiezen tussen medicijnen en boodschappen doen. »
Felicia bedekte haar mond met haar hand.
« Mam, » fluisterde ze.
Linda lachte zachtjes door haar tranen heen. « Ik verwacht nog steeds dat iemand belt en zegt dat het een vergissing was. »
Felicia’s ogen werden glazig.
« Ik weet het, » zei Felicia. « Ik ken dat gevoel. »
Linda haalde een rillende adem. « Ik ben trots op je. »
Felicia sloot haar ogen.
Deze keer durfde ze het te zeggen.
« Ik ben ook trots op mezelf, » fluisterde ze.
Er viel stilte aan de lijn.
Toen zei Linda met trillende stem: « Oh, lieverd. »
Twee weken later kreeg het onderzoek naar de zaak Northwell meer vaart.
De media pikten geruchten op – geen details, maar gefluister. De senior manager is geschorst. De samenwerking werd vertraagd. Vragen over intellectueel eigendom.
Karen Holloway vertrok niet stilletjes.
Felicia wist dit vanaf het moment dat de verslaggever voor de lobby van de Wright Industrial verscheen.
De beveiliging hield hem tegen, maar alleen al het feit dat hij kwam, maakte Felicia misselijk.
Rachel stuurde Felicia een sms vanaf de tweede verdieping boven.
Een man beneden vraagt naar « de barista die de manager omver heeft geslagen. » Gaat het?
Felicia’s handen trilden terwijl ze schreef.
Alles is in orde.
Dat was het niet.
De rest van de dag voelde het alsof ze door een gang vol ogen liep.
Die avond kreeg ze een e-mail — dit keer met haar naam.
Van: Advocaat Karen Holloway.
Onderwerp: Lasterlijke uitspraken en beschuldigingen van verduistering.
Felicia’s maag kneep zo hard samen dat ze dacht dat ze zou overgeven.
Ze heeft hem niet geopend.
Ze stuurde het naar Sarah, met slechts één regel: Ik kan niet.
Sarah riep na een paar minuten.
« Je hoeft dit niet te lezen, » zei Sarah.
Felicia’s stem trilde. « Wat als hij me aanklaagt? »
Sarah’s toon was kalm. « Ze kan dreigen. Hij kan doen alsof. Hij kan proberen je te intimideren zodat je je mond houdt. Maar we hebben bewijs. En we hebben een advocaat. En we hebben een president die niet terugdeinst. »
Felicia slikte. « Ik huiver. »
Sarah werd zachter. « Het is oké. Je kunt huiveren en blijven doorgaan. »
