Felicia stond automatisch op.
Holt stak zijn hand op. « Je hoeft niet… »
Felicia verstijfde en ging toen langzaam rechtop zitten.
Holts lippen trokken samen, bijna glimlachend.
« Hoe was je eerste dag? » vroeg hij.
Felicia keek rond in haar kantoor, naar het raam, naar het schone bureau, naar de computer.
« Er is… luid, » zei ze oprecht.
Holt knikte. « Dat kan het zijn. »
Felicia aarzelde, en vroeg toen: « Waarom doe je dit allemaal? »
Holts uitdrukking verhardde.
Hij antwoordde niet meteen.
Toen hij dat deed, was zijn stem zacht. « Omdat ik heb gezien wat er gebeurt als mensen aan de macht gemak boven waarheid kiezen. »
Felicia’s keel kneep samen.
Holt leunde tegen het deurkozijn. « Toen mijn zus ziek was, heeft het ziekenhuis geld omgeleid. Ze deden het schoon, stil, volgens de regels en vergunningen. Toen we het eenmaal bewezen hadden, maakte het niet meer uit. »
Felicia voelde een druk in haar borst. Ze had de schets van deze tekst al gehoord tijdens de bestuursvergadering, maar hier luisterend, in een klein kantoor met winterverlichting, voelde ze anders.
Holt klemde zijn kaken op elkaar. « Ik ben dit bedrijf begonnen omdat ik dingen wilde creëren. Echt werk. Systemen die werken. Maar ik leerde snel dat systemen niet falen door fouten in spreadsheets. Ze falen door menselijke beslissingen. »
Felicia slikte. « Emma. »
Holts ogen lichtten op. « Ja. »
Hij ademde uit. « Toen ik je in een koffietentje zag en je dat diagram zonder te vragen corrigeerde, voelde ik dat… »
Hij stopte en begon te zoeken.
Felicia wachtte.
« Ik had het gevoel dat iemand nog steeds om iemand gaf, » zei Holt. « Alsof de wereld nog niet volledig in een spektakel was veranderd. »
Felicia’s ogen brandden.
Holt richtte zich op. « Hoe dan ook. Ik ben blij dat je er bent. Als je iets nodig hebt, zeg het dan tegen Sarah. Of vertel het me. En als je niet weet wat je nodig hebt, vertel het ons dan ook. »
Hij vertrok voordat Felicia kon antwoorden.
Felicia zat een lange tijd alleen, starend naar de deur waar hij was verdwenen.
Ze merkte dat haar handen niet trilden.
Nee, dat is het niet.
Een week later zat Felicia in een vergaderruimte met Sarah en twee advocaten—Wright Industries-advocaten—en luisterde terwijl Northwells juridische team probeerde de realiteit te veranderen.
De vergadering vond plaats via Zoom. Northwell-vertegenwoordigers verschenen in nette, rechthoekige kleding, met verzorgde gezichten en zachte stemmen.
« We willen onze spijt uitspreken voor het ongemak, » zei een van hen.
Spijt.
Wanhoop.
Felicia’s maag trok samen.
« We geven om eerlijkheid, » zei een ander, « en we doen een grondige interne beoordeling. »
Intern.
Recensie.
Woorden die betekenden: We bepalen wat we vinden.
Felicia keek naar de gezichten. Ze observeerde micro-expressies. Voorzichtige pauzes.
Ze zag hetzelfde als altijd in systemen: patronen van variatie.
Toen Felicia sprak, was haar stem laag maar niet trillend.
« Je hebt me ontslagen, » zei ze. « Je hebt mijn zorgverzekering om middernacht op kerstavond beëindigd. »
De advocaat uit Northwell knipperde met zijn ogen. « Mevrouw Carter, we begrijpen uw gevoelens… »
« Dit zijn geen gevoelens, » zei Felicia, verrast door zichzelf. « Dit zijn tijdstempels. Dit zijn gedocumenteerde gebeurtenissen. »
Sarah’s blik dwaalde naar Felicia, iets als trots in haar ogen.
Vervolgde Felicia.
« Je wilt het over nauwkeurigheid hebben, » zei Felicia. « Nauwkeurigheid is de e-mailketen waarin ik het model op 14 september heb ingediend. Nauwkeurigheid is metadata die aangeeft dat het op 22 december is gewijzigd. Nauwkeurigheid is een CCTV-beelden van Karen die na werktijd een gebouw binnenkomt. »
Een van Northwells gezichten spande zich aan.
Felicia leunde iets naar voren. « Je kunt de waarheid niet onderhandelen. »
Stilte.
Een andere advocaat schraapte zijn keel. « Mevrouw Carter, we overwegen de mogelijkheid van een schikking. »
Afwikkeling.
Felicia’s maag trok samen bij deze woorden.
Sarah’s stem onderbrak, kalm en vastberaden. « Elke schikking moet compensatie bevatten, niet alleen voor mevrouw Carter, maar ook voor andere getroffen werknemers. We hebben een gedocumenteerd schema. »
Een van Northwells advocaten knipperde heftig. « We zijn ons niet bewust… »
Felicia verhief haar stem niet. Dat hoefde ze niet.
« Dat zul je, » zei ze.
Toen het gesprek eindigde, leunde Felicia achterover, haar hart bonzend in haar hoofd.
Sarah blies langzaam lucht uit. « Dat was goed. »
Felicia slikte. « Ik denk dat ik ga overgeven. »
Sarah glimlachte meelevend. « Ook normaal. »
Felicia staarde naar haar handen. « Ze bleven herhalen: spijt. Angst. Alsof het het weer was. Alsof het net gebeurd is. »
Sarah knikte. « Dit is de kern van de zaak. Ze willen dat het kwaad op een ongeluk lijkt. »
Felicia voelde een druk in haar keel. « Het was geen ongeluk. »
« Nee, » zei Sarah. « Dat was het niet. »
Enkele dagen later vroeg Holt Felicia om een van de productiefaciliteiten van Wright Industrial te bezoeken.
Twee uur buiten de stad, een wirwar van gebouwen, laadhellingen en het gezoem van machines. De geur van olie, metaal en warmte hing in de lucht.
Felicia liep door het resort met een helm en veiligheidsbril op, zich vreemd voelend alsof ze thuis was.
De machines waren logisch.
Ze waren luid maar eerlijk. Als er iets mis was, lieten ze zich bekendmaken.
