Met de telefoon aan mijn oor geplakt probeerde ik de telefoniste de nodige informatie te geven. Mijn stem trilde, geschokt door een woede die nog heftiger was dan paniek.

« Hij is in ernstige onderkoeling… Ja, hij ademt nog… Nee, er is geen verwarming in huis… »

Terwijl ik sprak, bewoog opa’s hand zachtjes. Zijn vingers zochten naar de mijne, koud als steen. Ik kneep ze meteen samen, alsof ik een beetje warmte, een beetje leven wilde uitstralen.

« Hulp komt over twaalf minuten, » vertelde de operator me.

Twaalf minuten.

Een eeuwigheid voor een lichaam dat bevriest.

Ik hurkte weer neer en legde mijn voorhoofd tegen het zijne.

« Ik ben hier. Ik zal je niet verlaten. »

Haar oogleden trilden nauwelijks. Toen bewogen haar lippen, probeerden woorden te vormen.

Ik boog me nog meer voorover.

Zijn stem was slechts een ademhaling, een stof van geluiden verloren in de ijzige lucht van de kamer.

« Ze vertelden me… Links… voor dood. »

Mijn maag knoopte plotseling.

Hij haalde moeizaam adem, elke ademhaling leek hem enorm veel moeite te kosten.

« Geen ongeluk. Niet… een vergissing. Ze… wilde het niet meer doen… Zorg goed voor me. »

De woorden raakten me als een klap in mijn borst.

Ik wist dat mijn ouders niet onschuldig waren. Maar om ze te laten sterven? Nee. Onmogelijk. Zelfs zij… zelfs zij konden niet zo ver zijn gegaan.

Toen voegde hij toe, met half gesloten ogen:

« Ik heb je… » verwacht. Jij alleen… Kom. »

Op dat moment voelde ik iets in mij breken — iets wat ik nooit kon herstellen.

Ik haalde diep adem.

« Opa, luister naar me. Ik ga je daar weghalen. Ik breng je naar het ziekenhuis. En toen… »

Ik pauzeerde, klemde haar ijzige hand tegen mijn borst.

« Dan beloof ik je dat gerechtigheid zal geschieden. »

Hij schudde zwakjes zijn hoofd. De beweging leek al zijn energie te wegnemen.

« Niet… Gerechtigheid. »

Hij slikte zijn speeksel met moeite door.

« Wraak. »

Het woord galmde als een donderslag in de kamer.