Wat Margaret had gepland
Ik bracht twee nachten door in een goedkoop motel, betaald met de $5.000 die ik was overgeplaatst. Op de derde dag opende ik de envelop.
Binnenin: een sleutel van de bankkluis en een briefje, geschreven met een trillende hand.
Elena,
ik ken mijn kinderen. Ik heb alles gepland. Het ware testament bevindt zich in de kluis. Er is ook een video. Bel Bernard Winters.
Met al mijn liefde,
Margaret
Bernard Winters wachtte op me. Hij was ouder dan zeventig jaar oud en had een kalme uitstraling.
« Margaret kwam acht maanden geleden bij me langs, » zei hij. Ze was volkomen helder. »
In de kluis: een officieel, notarieel bekrachtigd, geregistreerd testament. En een USB-stick.
Het huis was van mij. Ook vierhonderdduizend dollar.
Ryan en Chloe ontvingen elk $25.000, mits ze niet protesteerden. Daniel, $100.000 in een fonds geblokkeerd tot hij vijfentwintig was.
« Het document dat ze je lieten zien is een vervalsing, » legde Bernard uit. « En vervalsing is een misdrijf. »
Hij startte de video.
Margaret verscheen op het scherm.
Ze sprak kalm. Van zijn verlating. Van de afwezigheid van zijn kinderen. Over mij.
« Elena heeft alles voor mij opgeofferd. Zijn carrière, zijn gezondheid, soms zijn waardigheid. Ze verdient dit huis. Ze heeft het duizend keer gewonnen. »
Ik heb niet gehuild. Nog niet.
De volgende dag diende ik een klacht in.
Drie dagen later kwam de politie om Ryan en Chloe voor het huis te arresteren. Mijn thuis.
Daniel belde me diezelfde avond.
« Mam… Ik wist het niet. »
Ik geloofde hem.
« Je grootmoeder hield van je. Ze heeft jou ook beschermd. »
Het proces duurde drie maanden. Ze pleitten schuldig.
Daniel begon elke week terug te komen. Langzaam leerden we weer met elkaar praten.
