Wat ik ervoor heb gekozen ermee te doen
Ik heb het huis niet verkocht.
In plaats daarvan gebruikte ik Margarets geld om een ondersteuningsnetwerk op te zetten voor familieverzorgers. Een plek om te praten, te rusten, je rechten te leren.
Ik noemde het Margaret’s House.
Daniel werd vrijwilliger. Daarna een student maatschappelijk werk.
Een jaar later plantten we rozenstruiken in de tuin.
« Ze wist het, hè? » vroeg hij.
« Ja. En ze deed wat maar weinig mensen doen: ze beschermde degene die anderen beschermde. »
Ik woon hier nog steeds.
Het huis is niet langer een plek van bevroren herinneringen, maar een levende plek. Mensen praten luid, huilen soms en lachen vaak.
Op een avond vond ik een laatste woord van Margaret, verstopt in een fotoalbum.
Toestemming om te stoppen met jezelf opofferen.
Toestemming om jouw plaats in te nemen.
Toestemming om te leven.
Ik huilde toen. Geen verdriet. Van opluchting.
Ik ben niet langer de verzorger die vergeten wordt. Ik ben niet langer degene die eruit wordt gezet.
Ik ben Elena Chen. Tweeënzestig jaar oud. Eigenaar. Oprichter. Moeder.
En bovenal een vrouw die eindelijk heeft begrepen dat voor jezelf zorgen geen egoïsme is, maar rechtvaardigheid.
Het was fijn om het huis te hebben.
Maar het was nog beter om eindelijk een eigen leven te hebben.
