Die nacht lag ik wakker in dat stille huis, met dat briefje op tafel. Ik dacht terug aan alle keren dat ik ja zei. De « tijdelijke lening » voor de reis. Jacobs schoolgeld. De gokschulden van mijn vader. De huur van mijn zus na « een probleem op het werk ».
Ik had altijd ja gezegd. Want anders was ik egoïstisch. Omdat « familie op de eerste plaats komt ».
De volgende dag kwam ik de volledige waarheid te weten. Ze waren niet zomaar ergens. Ze waren op de Majestic Aurora, een luxe cruise in het Caribisch gebied. Tien dagen. Privésuite. Butler. Drieduizend dollar per persoon. Vier.
Ik wist het omdat mijn zus een foto op Instagram had geplaatst: badjassen, champagne, een stralende glimlach. Bijschrift: « Eindelijk wat rust weg van bloedzuigers en negativiteit. »
Bloedzuigers. Met mijn geld.
Die avond opende ik de oude archiefkast van mijn vader in de garage. Mijn grootmoeder kwam naast me zitten. Ze haalde een vergeeld notitieboekje tevoorschijn.
« We beginnen in 2016, » zei ze. « Daar is je moeder met pensioen gegaan bij mij. »
In twee dagen hadden we alles: bankafschriften, opnames, overboekingen, betalingen. Bewijs van financieel misbruik. De berichten waarin mijn moeder schreef: « Hij zal de aanbetaling van de cruise niet merken. Hij vertrouwt ons te veel. »
Toen ze terugkwamen, bruin en luidruchtig, stond ik op ze te wachten aan de keukentafel.
Ze lachten. Vroeg om eten. Daarna liet ik ze het dossier zien. Een voor een scrolden de schermen voorbij: de cijfers, de berichten, de data.
« Je hebt 48 uur, » zei ik kalm. « Om elke cent terug te geven. Anders gaat alles naar de autoriteiten, naar oma’s advocaat en naar de media. »
Mijn grootmoeder stond op. Ze had tot dan toe niet gesproken.
« Ik heb je opgevoed, » zei ze met een vaste stem. « En je liet me met Kerstmis alleen achter met restjes terwijl je champagne dronk met gestolen geld. »
Niemand nam op.
