Ze dachten dat ik aan het bluffen was. Ik heb niet gebluffd.
Op de derde dag werd het dossier doorgestuurd. Er is een onderzoek gestart. Toen de paniekerige telefoontjes. Officiële brieven. Formele kennisgevingen.
Het geld kwam terug. Alles. Met rente.
Eindelijk kon ik mijn operatie uitvoeren. Ik kocht een medische stoel en een huishulp voor mijn grootmoeder. De rest ging naar een beveiligde rekening op zijn naam.
Daarna viel er stilte. Een echte stilte. Niet die van angst, maar van vrede.
Ik heb mijn uitputtende baan opgezegd. Ik heb een afstandscontract afgesloten. Ik ben in een nieuw appartement gaan wonen. Ik heb mijn grootmoeder daarheen verhuisd. Ze noemt haar kamer « het fort. »
Op een dag vroeg ze me: « Waarom bleef je die nacht? Waarom ben je niet weggegaan? »
Ik dacht erover na, en toen zei ik: « Omdat ik me herinnerde wie ik was voordat ze me lieten vergeten. »
Ze glimlachte. « Ik ben trots op je. »
En voor het eerst in mijn leven droegen die woorden gewicht.
Ze probeerden de geschiedenis te herschrijven. Maar het bewijs was er. Dat geldt ook voor de feiten.
Ze zijn hun façade kwijtgeraakt. Ik heb mijn vrijheid gewonnen.
Vandaag slaap ik met alle lichten uit, zonder angst voor wat er nog meer van me afgenomen kan worden. Ze hebben alles al meegenomen. En ik heb alles teruggenomen.
