Ik heb niet gestoten. Het was het huis van mijn ouders, het huis dat ik grotendeels had betaald, en zoals elk jaar moest ik met Kerstmis naar huis.

Maar toen ik de deur openduwde, vond ik geen warmte noch feest. De boom was verlicht, ja, met zijn knipperende plastic ster, bijna beschaamd om daar te zijn. De stilte was zwaar. Geen stem, geen inpakpapier, geen geur van koekjes. Alleen het discrete gerinkel van een vork tegen een bord.

« Is er iemand? » riep ik.

« In de keuken, lieverd, » antwoordde een zachte, vermoeide stem.

Zij was mijn grootmoeder. Alleen. Zittend aan tafel, in haar met de hand gebreide paarse trui, voor een bord koude vulling en geopende ham. Ze keek me aan en schoof toen een opgevouwen stuk papier naar me toe.

Zijn handen trilden.

Het was niet eens een envelop, gewoon een vel papier dat uit een notitieboekje was getrokken. Mijn voornaam geschreven met zwarte pen. Een paar woorden.

« We hebben je lening van $8.500 gebruikt voor een familiecruise. Sorry. Zorg voor oma terwijl we weg zijn. Kusjes, mam. »

Ik verstijfde. Die $8.500 was voor mijn tandartsoperatie. Meer dan een jaar spaargeld, gewerkte nachten, opgeofferde weekenden. Verdwenen. Voor een cruise.

« Ze zijn gisteren vertrokken, » fluisterde mijn grootmoeder. « Ik denk dat ze dachten dat je het zou begrijpen. »

Ik ging zwaar zitten. Geen beroep. Geen waarschuwing. Slechts een woord en een leeg huis.

Mijn grootmoeder keek me recht in de ogen en zei kalm: « We lossen dit op. »

Ik knikte. Binnenin was er net iets gebroken… en iets anders, veel kouder, nam zijn plaats in.