In plaats van terug te gaan naar het huis van mijn zus, nam ik de Old Mill Road. Het trottoir werd smaller terwijl de ramen en cafés verdwenen. De straatlantaarns verdwenen. Toen verscheen de hut in mijn koplampen.
Ze leek in zichzelf te zijn gekrompen. Het dak was doorboord, ramen dichtgetimmerd, klimop was van de fundering afgerukt. De sleutel hield zich in het slot, maar gaf toen mee met een piep die me deed schrikken.
De geur grijpt me: stof, rot… en iets metaalachtigs dat ik weigerde te identificeren.
Bij het licht van mijn telefoon ontdekte ik de muren die waren doorsneden met diepe gravures: namen, data, paniekerige berichten. In de open haard spraken vergeelde papieren over « overdracht » en « verantwoordelijkheid ».
Toen kwamen de klappen. Drie, één pauze, nog drie. Onder de vloer.
Ik wilde weg. Maar mijn blik viel op een foto die achter een gebarsten spiegel zat.
Vier mannen in pakken voor dezelfde hut. Een van hen was Marcus. Jonger, maar onmiskenbaar hijzelf. Op de achterkant: « Fase één voltooid – 2014 ». Een jaar voordat we elkaar ontmoetten.
Toen verschenen er foto’s op een stoffige tafel. Ik, op zeventienjarige leeftijd. Ik op de universiteit. Ik ga mijn eerste baan in. Al lang voor Marcus.
Ik begreep toen dat het geen simpele huwelijksverraad was.
Iemand hield me al in de gaten sinds ik een tiener was.
Een leren notitieboekje verscheen, prominent geplaatst. Mijn voornaam stond erop gegraveerd.
Binnenin Marcus’ handschrift:
« Verworven proefpersoon. Morgen begint de bewaking. R. benadrukt: perfect voor de rol. Geen familiefortuin, weinig steun, ambitieus genoeg om dankbaar te zijn. »
Mijn huwelijk was een operatie. En ik was het doelwit.
Ik verliet de hut in een staat van shock. De volgende dag ontdekten we samen met mijn zus en haar metgezel een geheime kamer. En nog een. Archieven. Contracten. Geld. En een kassa.
In dit register bevroren twee regels de wereld:
Beëindigingsbevel nr. 47 – Marcus Jonathan Whitmore – Verkeersongeval – Status: Uitgevoerd.
Order nr. 48 – Sophia Marie Whitmore – Status: In behandeling.
Richard arriveerde kort daarna. Hij ontkende niets. legde hij uit. De vakbond. Risicomanagement. Mijn bruiloft als dekmantel.
« Wees dankbaar, » besluit hij.
We zijn niet naar de politie gegaan.
We gingen naar de pers.
