Herinneringen stroomden binnen als slagen zonder terughoudendheid.
In de kantine zat Eloá altijd alleen, een technische handleiding open voor haar. Ze begreep al vroeg dat onzichtbaarheid soms een vorm van bescherming was.
Op een andere dag was zijn kluisje vernield. Het woord « GHOST » was getagd. Ze had niet gehuild of geprotesteerd. Ze had gewoon haar boeken meegenomen en was rechtuit gegaan.
In de klas, als ze betere cijfers haalde dan de anderen, nam de spot toe. Ze nam het aan zonder te reageren en weigerde hen de show te geven die ze verwachtten.
Op de dag van de steengroeven, terwijl de meerderheid van de mensen zich rond de prestigieuze tribunes verzamelde, stopte Eloá voor de marinestand. Alleen. Serieus. Vastberaden. Terwijl de anderen lachten, stelde ze vragen, al kijkend naar de toekomst.
Op de dag van de diploma-uitreiking was ze alleen het gebouw uitgelopen. Zonder familie. Zonder vrienden. Ze was even gestopt, had nog één keer naar de school gekeken en was toen weggegaan zonder om te kijken.
Ze hadden haar uit hun leven gewist als een geest. Een « nul » gedoemd te mislukken.
Tien jaar later straalde het Cascata Grand Estate van luxe. Valet-parkering, designerjurken, champagne, gedempte jazz. Bruno, Sílvia, Paulo en Leonardo verwelkomden de gasten als soevereinen.
« Ze heeft haar aanwezigheid bevestigd, » fluisterde Sílvia tevreden. « Alleen, natuurlijk. »
In de kamer projecteerde een diavoorstelling herinneringen aan de adolescentie. Toen Eloá’s foto op het scherm verscheen, barstte er gelach los.
« Die was ik vergeten! » zei iemand.
« Ze wilde piloot worden, toch? »
Spot vulde de lucht, licht, wreed, gedeeld.
Toen, plotseling, stopte de muziek.
Een doffe slag klonk weer. En nog een.
Boem… boem… boem…
De grond trilde. De kroonluchters zwaaiden. De gesprekken bevroren.
Een mechanisch, regelmatig, onverzettelijk gerommel.
Iemand riep. De gasten renden naar buiten.
Door een stofwolk verscheen een enorme gestalte.
Een AH-64 Apache helikopter gunship daalde langzaam neer op het gazon.
De rotors sloegen de lucht op. De aarde beefde. Niemand bewoog.
Het vliegtuig landde. De stilte viel weer, zwaar.
De deur ging open.
Een laars raakte de grond.
En Eloá Silveira verscheen.
