Ze hadden een slotenmaker gevonden die niet erg voorzichtig was, betaald contant. Om hem te overtuigen, speelde Tiffany de eigenaar via videoconferentie af, onder het voorwendsel van een familie-noodgeval. Mijn ouders gaven zelfvertrouwen. Na twintig minuten was de poort open.
De federale veiligheidsborden, geel en expliciet, hadden ze moeten stoppen. Ze hebben ze met minachting gegrift. Bewakingscamera’s zijn uitgeschakeld. Voor hen was het gewoon een ongemakkelijke achtergrond voor trouwfoto’s.
Op zaterdagochtend arriveerden de evenementteams. Drie vrachtwagens, efficiënte professionals… maar totaal onwetend over de regels van biosecurity. Mijn kas is methodisch getransformeerd: een danspodium in het hoofdventilatiegebied, wetenschappelijke verlichting omgebouwd tot projectoren, een buffet waar ik mijn monsters heb voorbereid.
Op zondagochtend was alles klaar. Honderdvijftig gasten, een live-uitzending gevolgd door honderdduizenden mensen, een perfecte opstelling. Niemand vermoedde dat de ideale omstandigheden voor een biologische ramp zojuist waren bereikt.
De paddenstoelen waar ik aan werkte waren op zich niet gevaarlijk. Maar onder stressvolle omstandigheden – hoge CO₂-niveaus, geluidstrillingen, opsluiting – produceerden ze een licht hallucinogene verbinding. Dit was precies wat mijn systemen waren ontworpen om te voorkomen.
De muziek, het publiek, het podium dat de ventilatie blokkeerde: alles kwam samen. De sporen zijn geconcentreerd. De eerste fase was euforie. De gasten lachten, dansten, voelden zich « ongelooflijk goed ». Toen kwam de jeuk, de irritatie, de paniek.
Tot slot, hallucinaties. Collectief, oncontroleerbaar. Senior executives kruipen over de grond, gasten schreeuwen om niet-bestaande visioenen. Tiffany, live voor honderdduizenden toeschouwers, scheurde haar jurk open, overtuigd dat ze werd aangevallen door slangen.
De uitgangen waren onmogelijk te forceren. Het veiligheidsglas hield iedereen binnen. De live-uitzending is viraal gegaan. Hulpoproepen stroomden binnen.
Voor mijn deel, toen ik van de berg afdaalde, vond ik het netwerk. Mijn telefoon ontplofte met rode meldingen. kritieke CO₂. Druk faalt. Besmetting. En bovenal tientallen telefoontjes van Amy.
Door de live-uitzending te bekijken, begreep ik de omvang van de ramp. Op dat moment maakte het familieverraad plaats voor een ijzige zekerheid: ik was de enige die een grote gezondheidscrisis kon voorkomen.
Ik heb het federale alarmnummer gebeld. Ik heb het incident gemeld. Ik heb alle gegevens geleverd. De CDC heeft een lockdown van niveau 3 ingesteld. De teams waren onderweg.
Ik had levens gered. Maar ik had ook het lot van mijn carrière bezegeld.
