Toen ik ter plaatse aankwam, was het terrein afgezet. Helikopters, federale voertuigen, beschermende pakken. De gasten, gewikkeld in dekens, werden vastgehouden voor evaluatie. Mijn ouders en mijn zus zijn gearresteerd. Ik niet.
Het federale onderzoek was meedogenloos. Vernietiging van onderzoekseigendommen, biohazard, verwijdering van officiële borden. De financiële boetes waren enorm. Meer dan 14 miljoen dollar aan cumulatieve aansprakelijkheid.
Mijn ouders zijn hun huis kwijt. Hun verzekering weigerde kosten te dekken. Mijn zus is zes weken na haar huwelijk gescheiden. Haar carrière als influencer is ingestort. Het schandaal is nationaal geworden.
Ik ben ook alles kwijtgeraakt. Het laboratorium. De subsidie. Tien jaar werk. Officieel goedgekeurd, informeel gemarkeerd. Ik heb een baan als docent aangenomen aan een staatsuniversiteit, verre van dat.
Op een dag was ik getuige van de inbeslagname van het familiehuis. De rozenstruiken van mijn moeder stonden in bloei. Prachtig. Onverschillig. Ik begreep dat alles aan hen altijd een kwestie van uiterlijk was geweest.
Toen ik vertrok, voelde ik iets onverwachts: geen overwinning, maar opluchting. Ik was een project kwijtgeraakt. Maar ik was niet langer gebonden aan mensen die bereid waren alles op te offeren voor een imago.
Op de snelweg, op weg naar mijn nieuwe leven, realiseerde ik me één essentieel ding: hebzucht had alles van hen afgenomen. Ze had me geleerd om te vertrekken.
