Diezelfde avond legde ik de map in een kluis, naast andere dossiers. Die van mijn familie.
Omdat Sterling & Associates slechts een dekmantel was.
Ik was geen gewone accountant.
Ik was een rechterlijk auditor.
En mijn echte werk begon waar geld zich probeerde te verstoppen.
De volgende dag hadden ze brunch, overtuigd dat ze gewonnen hadden.
Ik keek via een gecompromitteerde webcam.
Ze hadden het over het land achter de kerk.
Tien miljoen.
Ze wisten één ding niet: dit land stond op mijn naam sinds ik achttien was.
Dat was de tweede pivot.
Toen hun advocaat het nieuws bracht, brak het glas van mijn moeder op het marmer.
Ik heb ze gebeld.
« Ik werk aan de 400.000, » zei ik zacht.
Toen knipte ik.
De oproepen volgden elkaar.
Ik heb niet geantwoord.
Ik liet de paniek opkomen.
Toen ze probeerden te escaleren — schaduwen, verhulde dreigementen — zette ik een val.
Koffie.
Federale agenten.
Ze beten.
Bianca en Hunter werden gearresteerd voor autodiefstal.
Voor iedereen.
Het was alleen de ingang.
