Het hoofdgerecht arriveerde op zondag.
Grace Community Church zat vol.
Mijn vader predikte nood.
Gevraagd om een « wonderoffer ».
Ik gebruik mijn naam.
Ik loop door de deuren in het wit.
Geen boeteling.
Een vonnis.
Ik ging het podium op.
Ik heb de rekening opgenomen.
En het bewijs.
Overplaatsingen.
Fraude.
Leugens.
De handboeien sloegen dicht.
Mijn vader schreeuwde.
« Je hebt alles van me afgenomen! »
Ik boog me voorover.
« Je hebt me de rekening gegeven. Ik heb het geaccepteerd. »
De rechter sprak tien jaar uit.
Zonder adempauze.
De rest zakte snel in.
Het huis in beslag genomen.
De sieraden verkochten.
Bianca serveert koffie.
En ik, op dit land, een kindercentrum opricht.
Een uitweg.
Op het vliegveld een laatste bericht van mijn moeder.
Ik heb het nummer geblokkeerd.
In het vliegtuig hief ik mijn glas.
Ze hadden me het bewijs van mijn bestaan aangeboden.
Ik had ervoor betaald.
Volledig in zijn ogen.
Daardoor.
