Het verjaardagsdiner bij Romano’s begon zoals elk ander diner. De obers zongen, de gasten applaudiseerden. De taart werd gebracht, de kaarsjes werden uitgeblazen en David pakte zijn telefoon om te filmen.
Margaret greep vervolgens in haar tas en haalde de roze envelop eruit.
« We hebben een speciaal cadeau voor je, » kondigde ze luid aan. « Van de hele familie. »
Emma was ook aan het filmen.
Ik opende de envelop. Het duurde een paar seconden voordat de woorden tot me doordrongen: verzoek tot echtscheiding .
Scheidingspapieren. Op mijn verjaardag. In het bijzijn van mijn collega’s en vaste klanten.
Margaret glimlachte triomfantelijk. David bleef filmen, ongetwijfeld in afwachting van tranen of smeekbeden.
Het restaurant leek plotseling stil om ons heen.
‘Nou?’ fluisterde Margaret. ‘Heb je niets te zeggen?’
In plaats van te bezwijken onder de druk, pakte ik de pen die op tafel lag en tekende. Rustig. Met een handschrift dat zelfverzekerder klonk dan in maanden.
Verwarring maakte plaats voor opwinding op hun gezichten.
‘Dank u wel,’ zei ik, terwijl ik opstond. ‘Dat is het mooiste cadeau dat u me had kunnen geven.’
Toen haalde ik nog een envelop uit mijn tas.
“Ik heb ook nog een mededeling. Drie dagen geleden kreeg ik een baan aangeboden als klantenservicecoördinator bij het Grand Plaza Hotel. Vijfenveertigduizend dollar per jaar, inclusief alle secundaire arbeidsvoorwaarden en accommodatie. Ik begin over twee weken.”
De stilte duurde een seconde. Toen verhief Romano, de baas, zijn stem:
« Dat is fantastisch! Ze verdient het absoluut. »
Maria, de chef-kok, verscheen stralend en vol trots in de keuken. De obers applaudiseerden. De klanten stonden op om te proosten op mijn toekomst.
De hele zaal juichte, terwijl Margaret als aan de grond genageld bleef staan, met haar belachelijke envelop voor zich.
David was gestopt met filmen. Op zijn telefoon was zijn eigen verbaasde gezicht te zien.
‘Wist je dat toen je tekende?’ vroeg hij.
‘Ik heb het aanbod drie dagen geleden ontvangen,’ antwoordde ik. ‘Precies toen je je verrassing aan het voorbereiden was.’
De ironie was compleet.
Die avond verliet ik het restaurant met mijn waardigheid intact, en liet een familie achter die zojuist haar wreedheid aan de wereld had getoond.
