Twee weken later liep ik door de marmeren lobby van het Grand Plaza Hotel. Op mijn badge stond mijn meisjesnaam. Mijn personeelsappartement was licht, rustig en helemaal van mijzelf.
Jessica, mijn manager, zag potentie in mij die Margaret altijd had ontkend. Mijn ervaring in de horeca was hier een pluspunt, geen reden tot schaamte.
Vier maanden later werd ik gepromoveerd. En nog een keer. Elke stap bevestigde dat het probleem nooit mijn vaardigheden waren geweest, maar de giftige manier waarop ik werd gezien.
David probeerde weer contact met me op te nemen. Ik heb niet gereageerd. De scheiding was snel geregeld: hun publieke optreden werkte duidelijk in mijn voordeel.
Het gaat me nu goed. Ik werk in een omgeving waar mijn carrière en inspanningen worden gerespecteerd. Ik heb de goedkeuring van mensen die me nooit succes hebben gegund niet meer nodig.
De scheidingspapieren die ik voor mijn verjaardag kreeg, bevrijdden me.
Soms is het grootste geschenk niet het geschenk dat je krijgt, maar het geschenk dat je uiteindelijk mag aanvaarden: vrijheid.
