Hoofdstuk 1 – De Zeven Dates
Soms is een klein geluidje genoeg om alles naar boven te laten komen. Voor Ellen Reeves was het het discrete gekletter van haar trouwring tegen het gepolijste mahoniehout van de vergadertafel. Niemand merkte het op. Om haar heen spraken vijftien mariniersofficieren met lage stemmen, hun lucht doordrenkt met koude koffie en ingehouden spanning.
In het midden van de kamer leunde generaal Reynolds, met vier sterren op zijn kraag, naar voren.
« Dus, wat is uw aantal slachtoffers, mevrouw Contractor? »
Er viel stilte. Ellen keek niet op. Ze staarde naar het tactische dossier dat voor haar openstond.
« Je geeft ons een preek over gevechtszones, » hield de generaal vol met een grijns. « Hoeveel bevestigde sterfgevallen? »
Een paar gedempte lachjes klonken over de tafel. Kapitein Torres grapte: « Zijn slachtoffers zitten waarschijnlijk in een PowerPoint. »
Ellens vingers verstijfden.
« 15 september 2012, » zegt ze kalm.
Het gelach verstomde.
« 3 oktober 2014.
22 december 2016.
9 januari 2018.
7 maart 2019.
29 april 2020.
26 augustus 2021. »
Zeven dates. Geen cijfers. Geen uitleg.
Iemand fluisterde: « Abbey Gate. »
Ellen keek eindelijk op.
« U wilde een nummer, generaal. Ik heb je de data gegeven. Cijfers doen er niet langer toe. »
Een ijzige onrust sloeg toe. Staff Sergeant Williams, een veteraan met gelaatstrekken getekend door eerdere oorlogen, stond langzaam op.
De generaal fronste. « Heeft u een aanval, mevrouw Reeves? » Moeten we de medische dienst bellen? »
« Het gaat wel, » antwoordde ze, terwijl ze haar dossier precies sloot. Zijn ademhaling was langzaam, beheerst. Een tactische ademhaling.
Torres probeerde het voordeel terug te winnen. « Dit zijn gewoon willekeurige dates. Wat probeer je te bewijzen? »
Ellen haalde een klein, versleten notitieboekje tevoorschijn en schreef zonder te kijken.
« Ze zijn niet willekeurig. »
De generaal sloeg op de tafel. « Leg jezelf uit. We hebben geen tijd voor jullie verhalen. »
