Een stil plan
Vier maanden eerder had ik al begrepen dat mijn huwelijk voorbij was. Ik had Robert verrast met Victoria in onze kamer. Ik heb niets gezegd. Ik had geobserveerd, geanalyseerd, voorbereid.
Met de discrete steun van mijn schoonvader had ik gewerkt aan een Europees uitbreidingsproject: Londen, Cambridge, Oxford. Een onafhankelijke structuur, trouw aan de oprichtingsmissie. Ik had alles gedocumenteerd: twijfelachtige beslissingen, ongerechtvaardigde kosten, belangenconflicten. Niet uit wraak, maar uit helderheid.
Het dossier lag op kerstavond in mijn aktetas.
Kerstfeest
Toen de muziek stopte en alle ogen op mij gericht waren, was Robert ervan overtuigd dat hij gewonnen had. Victoria glimlachte, ervan overtuigd dat ik mezelf publiekelijk zou vernederen.
Ik heb geen excuses aangeboden.
Ik heb mijn onmiddellijke ontslag aangekondigd uit mijn functie in New York en mijn officiële benoeming tot Managing Director van Morrison Pharmaceuticals Europe. Positie gevalideerd door de raad van bestuur. Al legaal ingediend. Hij begon begin januari aan zijn functie.
Er was totale stilte.
Het gezicht van mijn man is volledig leeg van kleur. Hij begreep het eindelijk.
Zonder om te kijken vertrekken
De volgende ochtend waren mijn koffers klaar. Ik verliet New York richting Londen. Achter mij ging het bedrijf een periode van chaos in: vertrek van onderzoekers, strategische fouten, interne onderzoeken naar financiën. Victoria heeft geprobeerd zichzelf te herpositioneren als klokkenluider. Te laat.
Robert nam uiteindelijk ontslag. Het bedrijf keerde onder nieuw management terug naar zijn oorspronkelijke missie. Morrison Pharmaceuticals overleefde.
Ik ook van jou.
