Bouwen in plaats van vernietigen
In Londen deed ik het weer. Een klein, gemotiveerd, bekwaam team. Concrete onderzoeksprojecten. Sterke samenwerkingen. Geen politieke spelletjes. Geen chantage.
Twee jaar later overleed Roberts vader. In een brief die hij mij naliet, bood hij me aan het bedrijf over te nemen en mij een beslissend aandeel in het kapitaal na te laten. Ik weigerde.
Niet uit angst. Voor de duidelijkheid.
Terugkomen zou betekenen dat ik weer in een wereld zou duiken die ik had verlaten. Londen was mijn thuis geworden, mijn evenwicht, mijn toekomst.
De ware betekenis van overwinning
Robert schreef me veel later. Hij bood zijn excuses aan. Hij erkende zijn fouten. antwoordde ik kort, zonder woede of nostalgie.
Want de overwinning was er niet.
Winnen draait niet om de ander te verpletteren of zijn plaats in te nemen. Winnen is jezelf kiezen. Weiger vernedering. Bouw iets goed.
Die avond, in zijn kantoor, toen ik « oké » zei, sloeg ik een bladzijde om. Dit woord was geen overgave. Het was een afwijking.
En het is het krachtigste woord dat ik ooit heb uitgesproken.
