« Ja. »

Hij ademde langzaam uit. « Ik bel haar. Nu. »

We reden bij een tankstation. Hij stapte naar buiten en riep zijn moeder, zijn stem koud en vastberaden. Ik kon alles horen.

« Mam, leg uit waarom je Emily eruit hebt gezet. »

Er volgden excuses. Heather schreeuwt. Verhalen herschreven. Niets werkte.

« Je had er geen recht toe, » zei Mark. « En vraag haar nooit meer om geld. Als Emily niet welkom is, ben ik dat ook niet. »

Het gesprek eindigde abrupt.

Vanaf dat moment hebben we de financiële steun volledig stopgezet.

Een tijdlang was het rustig.

Toen begonnen de boodschappen—smeekbeden, beschuldigingen, schuldgevoelens. Ik heb ze allemaal geblokkeerd.

Drie maanden later kwam de waarheid aan het licht.

Linda was uit huis gezet. Heather had haar spaargeld leeggezogen, creditcards maximaal gebruikt en was verdwenen. De dochter die Linda koste wat het kost had beschermd, had haar met niets achtergelaten.

Mark en ik praatten tot diep in de nacht. Uiteindelijk kozen we voor mededogen, maar met grenzen.

We regelden hulp via de sociale dienst. Tijdelijke huisvesting. Hulp bij het werk. Geen geld. Niet intrekken. Geen terugkeer naar de oude cyclus.

Toen stond Linda op een zaterdagochtend bij ons thuis.