Duizenden kilometers verderop, op een met zand bedekt pad, legde mijn vader zijn satelliettelefoon neer. Om hem heen vielen ervaren agenten stil toen ze zijn gezicht zagen. Het was geen woede. Het was absoluut nul.
« Annuleer de operatie, » zei hij kalm. « Maak het vliegtuig gereed. »
Er was een poging tot protest. Hij haalde een versleten foto tevoorschijn: ik, een kind, glimlachend.
« Iemand heeft mijn dochter aangeraakt. »
De stilte was totaal.
Toen hij voor ons huis aankwam, vergezeld door stille en vastberaden mannen, begreep ik dat niets ooit nog hetzelfde zou zijn. Hij omhelsde me zonder een woord. Voor het eerst sinds de aanval voelde ik me veilig.
« Ik ben hier, » fluisterde hij. « En ik kom niet alleen. »
De nacht veranderde in een strategie. Schermen, dossiers, bewijsmateriaal. De corruptie van de stad werd draad voor draad onthuld. De burgemeester. De ontwikkelaar. De politie. Alles was met elkaar verbonden.
Ze wilden me niet alleen het zwijgen opleggen. Ik was op een geheim van miljoenen dollars gestuit.
Mijn vader was niet op zoek naar blinde wraak. Hij zocht naar de waarheid, gedocumenteerd, onverzoenlijk.
Arrestaties volgden. Bekentenissen ook.
Toen het proces plaatsvond, heb ik getuigd. Ik was bang, maar ik sprak. Ik keek degenen die mij pijn hadden gedaan recht in de ogen.
En voor het eerst waren zij het die hun blik neersloegen.
