Niet omdat je familie niet om je geeft, maar omdat het leven doorgaat – en jij geen deel meer uitmaakt van dat ritme. Het gebouw mag dan vol mensen zijn, het is er vaak stil. En er is iets diep pijnlijks aan het wachten op een telefoontje dat nooit komt.
3. 3. Zonder doel verliezen dagen hun betekenis.
Thuis is er altijd wel iets te doen: koken, repareren, verzorgen, knutselen. Deze kleine taken geven structuur aan het leven. In een verzorgingstehuis wordt alles voor je gedaan en zonder dat je het beseft, verlies je je gevoel van doelgerichtheid.
Veel bewoners beginnen zich een mantelzorger zonder rol te voelen – gevangen in een passieve routine. Naarmate het lichaam groeit, begint het denken af te nemen. Daarom is het zo belangrijk om een doel te behouden, hoe klein ook: lezen, schrijven, anderen helpen, een plant verzorgen of je kennis delen.
4. Het lichaam verzwakt sneller dan verwacht.
Ironisch genoeg kan een omgeving die bedoeld is om te koesteren, soms juist de fysieke achteruitgang versnellen. Minder beweging, minder uitdagingen en een grotere afhankelijkheid verzwakken zowel de spieren als de geest.
