Dus ging ik door. Overdag werkte ik als naaister en ‘s nachts als schoonmaakster. Mijn handen werden ruw. Mijn rug deed constant pijn. Maar elke keer als ik Alexis zag glimlachen, dacht ik dat het de moeite waard was. Ik betaalde voor zijn opleiding, zijn kleren, zijn dromen.
Toen ze naar de universiteit wilde om bedrijfskunde te studeren in de hoofdstad, verkocht ik de sieraden die mijn moeder me had nagelaten om haar eerste semester in New York te financieren. Daar ontmoette ze George, een jongen uit een rijke familie die dezelfde studie studeerde. Vanaf het begin merkte ik dat hij met minachting naar ons eenvoudige leven keek. Toen hij ons voor het eerst bezocht, trok hij een gezicht toen hij het bescheiden huis zag, de paarden in de wei, de afbladderende verf op de muren.
Maar Alexis was verliefd, en wie was ik om het geluk van mijn dochter te verstoren?
Drie jaar later trouwden ze in een ceremonie waarvoor ik al mijn laatste spaargeld heb gebruikt. George bedankte me niet eens. Hij glimlachte gewoon, die nepglimlach, en ging toen weer naar zijn vrienden op de juiste plek. Die dag voelde ik voor het eerst alsof ik mijn dochter verloor – niet door het huwelijk, maar door een wereld waar ik niet bij hoorde.
