De eerste paar jaar verliepen rustig. Alexis kwam af en toe bij me langs, altijd haastig, altijd kijkend naar zijn horloge. Ik deed alsof ik de groeiende afstand tussen ons niet zag.
En toen, twee jaar geleden, veranderde alles.
Jim, mijn ex-man, is overleden bij een auto-ongeluk en liet een testament na. Ik had nooit gedacht dat de man die ons had verlaten iets zou achterlaten. Maar in de jaren dat hij weg was, had Jim een klein fortuin opgebouwd door investeringen. En om een of andere reden die ik niet begreep, had hij alles aan Alexis nagelaten. Tweehonderdduizend dollar – een bedrag dat leek te zijn gevallen uit de lucht.
Toen de advocaat ons het nieuws vertelde, zag ik de twinkeling in de ogen van mijn dochter. Het was geen vreugde. Het was iets diepers en verontrustenders. Het was ambitie. George stond aan haar zijde en zijn glimlach deed me rillen. Op dat moment had ik een slecht gevoel, maar ik duwde het weg. Alexis was mijn dochter, het kleintje dat ik met zoveel liefde had opgevoed. Ze zou me nooit de rug toekeren.
Wat had ik het mis.
