Ik stond in die neonverlichte rechtszaal, worstelend om niet in tranen uit te barsten terwijl de advocaat van mijn ex-man mij voor de rechter afsloeg. « Het is verpest. Ze kan het zich niet eens veroorloven om goed te leven of haar kinderen fatsoenlijk te voeden en te kleden, » zei Linda Mercer met een grijns, terwijl ze door de kamer liep alsof ze van haar was. « Waarom zou zij de voogdij over hem hebben? »

Naast haar zat mijn ex-man, Michael Harris, met gekruiste armen en zijn ogen koud. Twee jaar eerder was hij uit huis gegaan om bij zijn nieuwe partner in te trekken, waardoor ik alleen achterbleef met onbetaalde rekeningen en twee verwarde kinderen: Ethan, tien, en Lily, zeven. Vandaag vroeg hij om volledige voogdij.

Ik voelde de blik van de rechter op me gericht, die elke fout, elke zwakte die ik probeerde te verbergen nauwkeurig onderzocht. Mijn handen trilden. Ik had mijn toespraak tientallen keren herhaald, maar onder de onverzettelijke woorden van de advocaat voelde ik me klein, als een falende moeder.

« Ja, » vervolgde ze, « ze huurt momenteel een kamer in een gedeeld appartement. Ze werkt onregelmatige uren in een diner. Het kan niet de stabiliteit bieden die kinderen nodig hebben. Zijn vals meelevende toon stond in contrast met de hardheid van zijn woorden. « Mijn cliënt is huiseigenaar, heeft een stabiel inkomen en… »

« Stabiel? » riep ik eruit voordat ik me kon inhouden. « Hij heeft al acht maanden geen alimentatie meer betaald. »

Er viel een zware stilte in de kamer. Mercer knipperde met haar ogen en herpakte zich toen. « Edelachtbare, mevrouw Turner is emotioneel, wat begrijpelijk is gezien haar situatie. »

Ik liet mijn tranen weer oplaaien. « Ik ben emotioneel omdat ik degene ben die onze kinderen alleen opvoedt. Ik ben degene die het huiswerk doet, ze naar de dokter brengt, die probeert hun wereld overeind te houden. Hij vraagt vandaag pas om voogdij om te stoppen met het betalen van het pensioen. »

Michael sneerde luid.

Rechter Dawson stak zijn hand op. « Genoeg. Elk van de partijen krijgt de kans zich uit te spreken. »

Mijn advocaat, Daniel Cooper, boog zich naar me toe. « Wacht even. Het is nog niet voorbij, » fluisterde hij.

Toch voelde ik me uitgeput, leeg, al verslagen.