Toen gingen de deuren van de rechtszaal plotseling open.
Een vrouw die op krukken naar voren liep, stormde naar binnen, haar gezicht bleek. Alle ogen waren op haar gericht. Ze zwaaide met haar telefoon. « Edelachtbare, ik heb videobewijs. Je moet het zien voordat je een beslissing neemt. »
De rechter fronste. « Identificeer uzelf, alstublieft. »
« Mijn naam is Sarah Greene, » antwoordde ze, terwijl ze me een verontschuldigende blik toewierp. « Ik ben de buurman van Michael Harris. En ik heb gefilmd wat er afgelopen vrijdag gebeurde. »
Mijn maag knoopte zich samen. Ik begreep het nog niet, maar Michaels gezicht, plotseling woedend, waarschuwde me meteen.
De rechter gaf een teken aan de deurwaarder. De telefoon was aangesloten op het scherm in de kamer. De video begon, schokkerig, gefilmd vanuit een raam boven. Het liet Michaels achtertuin zien. Een setting die ik maar al te goed kende.
Op de beelden schreeuwde Michael tegen iemand buiten beeld. Toen verscheen Ethan, met zijn rug gebogen, een tas over zijn schouder. Lily stond naast hem, haar ogen rood.
Ik voelde de lucht me missen. Ik had ze die dag bij hun vader thuis afgezet, ervan overtuigd dat hij tenminste het wettelijke kader zou respecteren.
Op het scherm wees Michael naar de straat. Zijn stem, perfect hoorbaar, klonk koelbloedig. « Ga. Jullie allebei. Ga terug naar het huis van je moeder. »
probeerde Ethan het uit te leggen. « Papa, we hebben niet ruziet… Lily… »
« Het kan me niet schelen! » riep hij. « Je verpest alles. Ik wil je hier niet meer zien. »
Lily trok aan haar shirt. « Alsjeblieft… »
Hij duwde haar abrupt weg.
Er gingen gemompel door de kamer. Meneer Mercer stond verstijfd. Ik legde mijn hand voor mijn mond, huilend, terwijl Daniel zachtjes zijn hand op mijn schouder legde.
De meest ondraaglijke scène volgde: Michael gooit de tassen van de kinderen het gangpad in. « Ga te voet naar huis. Ik ben klaar. »
Vijf kilometer. De nacht die viel.
Sarah’s stem was te horen op de video: « Kom hier, kinderen. Ik bel je moeder. »
De rechter stopte met lezen, zijn gezicht gesloten. « Meneer Harris, heeft u een verklaring? »
Michael stamelde, probeerde het te minimaliseren. « Het is uit zijn context… Ik was… »
« Het zijn jouw kinderen, » oordeelde de rechter.
Sarah voegde toe, haar stem trillend, « Het was niet de eerste keer. Ze zijn al huilend op mijn deur geklopt. Ik kon niet langer zwijgen. »
