Ik ging naar het park aan het einde van de straat en ging op een bankje zitten in Laurelhurst Park. Mijn koffer die tegen mijn been leunde herinnerde me aan alles wat ik net had verloren.
Ik vouwde mijn handen samen om hun trillen te kalmeren.
Een jongen die achter een bal aan rende, stopte even. « Mevrouw, gaat het goed met u? » vroeg hij.
« Het komt goed, » fluisterde ik. Zijn kleine aandacht raakte me meer dan ik had gedacht.
De stemmen van Aaron en Crystal tolden in mijn hoofd. « We hebben de kamers nodig. » Alsof ik een log meubelstuk was.
Ik herinnerde me alle keren dat ik mijn ogen had gesloten: wanneer Crystal me elke middag zei dat ik moest rusten terwijl ik mijn kleinzoon afzette, wanneer Aaron om financiële hulp belde en mechanisch herhaalde: « Je bent een engel, mam. »
Een vrouw zat aan het andere uiteinde van de bank. « Wil je dat ik iemand bel? » vroeg ze.
« Nee. Er is niemand om te bellen. Ze knikte begrijpend en liep toen weg.
Ik stond op en nam de bus naar Alberta Street. Mijn geheime toevluchtsoord. De enige plek waar ik nooit had opgegeven.
Mijn atelier was piepklein: een bed, een stoel, een raam. Maar alles behoorde aan mij toe. Niemand had me ooit gevraagd daar ruimte te maken.
Zittend op het bed is er een emotie opgestaan, langzaam en brandend: woede. Niet explosief. Gewoon stevig.
Terwijl ik mijn koffer uitpakte, terwijl ik de dingen aanraakte die als afval werden weggegooid, werd er iets in mij hard. Ik had jaren besteed aan het beschermen van hun gevoelens. Het was voorbij.
De volgende ochtend, tijdens een kleine lunch aan Alberta Street, zat Janet Morales tegenover mij. « Ik had je moeten waarschuwen, » fluisterde ze. Ze had Crystal op de markt horen zeggen dat ze van plan waren mijn huis te verkopen zodra ik « uit de weg » was.
Het was geen ongeluk. Het was een plan.
Terug in de studio haalde ik de oude dossiers tevoorschijn: de eigendomsakte, de facturen, de proefdrukken. Mijn naam stond erop, zwart op wit.
Toen Richard Armitage, de vriend van mijn man, me bevestigde dat ze niets konden verkopen zonder mijn handtekening, voelde ik de angst wegzakken.
Ik had nog steeds de controle.
