Mijn naam is Aurelia Yakur. Ik ben 67 jaar oud. Ik was pas drie dagen weg geweest: een rustige pauze in de hut van mijn vriendin Lillian bij Mount Hood, net genoeg om mijn hoofd leeg te maken.
Toen ik thuiskwam, dacht ik aan de soep die ik zou opwarmen voor het avondeten, de quilt bijna af, de rozenstruiken om te snoeien. Gewone gedachten. Mooi.
Toen sloeg ik mijn straat in, en alles bevroor.
Mijn kleren lagen verspreid op het gazon. Mijn wollen dozen, mijn badjas, de ingelijste foto van mijn overleden man en mij: alles lag opgestapeld bij de oprit, alsof iemand de garage van een vreemde had leeggehaald.
Mijn hart bonsde één keer, heftig, en leek toen te stoppen.
Een vel papier was op de voordeur geplakt. Het handschrift was scherp en vertrouwd.
« Sorry, mam. Er is geen plek meer voor jou. »
Even kon ik me niet bewegen. Of zelfs ademen. De bries tilde de hoek van het woord op, alsof hij me dwong elk woord opnieuw te lezen.
Aan de overkant van de straat verstijfde mevrouw Hullbrook, haar tuinhandschoenen tegen haar borst gedrukt. De kinderen Johnson fluisterden op hun veranda. Hun stilte maakte alles luidruchtiger: het grind onder mijn schoenen, mijn trillende ademhaling.
Ik sloeg hem één keer zachtjes, dan nog een keer harder.
De deur is slechts een treep open. Mijn zoon Aaron stond daar, ontweek mijn blik, wiegend als een kind dat schuldig is. Achter hem verscheen Crystal, armen over elkaar, gezicht gesloten.
« Je kunt hier niet langer blijven, » zei Crystal. « Mijn ouders komen hier wonen. We hebben de kamers nodig. »
Ik keek naar hen, naar het huis waar ik meer dan veertig jaar had gewoond, het woord wapperend in de wind als een vlag van overgave die ik nooit had gezwaaid.
Aaron reikte uit—niet om me te omhelzen, maar om de deur dicht te doen.
Het geratel van het slot weerklonk in mijn borst.
Ik pakte mijn koffer op het gras. De buurt leek zich om me heen te sluiten terwijl ik wegliep van de veranda, terwijl ik probeerde op adem te komen.
Ik wist nog niet waar ik heen moest. Ik wist alleen dat ik daar niet langer kon blijven.
