« Mijn man zei dat we zo lang mochten blijven als we wilden. Je komt nauwelijks opdagen. Je zou alleen maar klagen en de sfeer verpesten. »
Binnen enkele minuten was mijn huis niet langer van mij.
« Waar is Daniel? » vroeg ik, nog steeds hopend dat mijn zoon zou ingrijpen en het zou stoppen.
« Aan het werk, » antwoordde ze kil. « In tegenstelling tot jou. »
Toen voegde ze er met een wrede glimlach aan toe: « Er is geen plek. En eerlijk gezegd maakt jouw aanwezigheid iedereen ongemakkelijk. »
Zelfs een tienermeisje mengde zich bijna nonchalant in het gesprek: « Waarom neem je niet gewoon een hotel? »
Ik haalde langzaam adem. De schaamte ingeslikte. Glimlachte.
« Ik begrijp het, » zei ik.
Clara’s glimlach werd breder. Ze dacht dat ze gewonnen had.
Ze had geen idee wat ze zojuist in gang had gezet.
Terwijl ik terugliep naar mijn auto, bleef één gedachte bij me:
ze hadden de verkeerde vrouw gekozen om opzij te schuiven.
En de volgende dag zou het papierwerk precies onthullen hoe ver ze waren gekomen.
Die nacht sliep ik in een klein hotel. Ik heb niet gehuild. Ik was niet woedend. Dacht ik. Want wanneer een vrouw armoede, weduwschap en het alleen opvoeden van een kind heeft overleefd, leert ze dit: geduld kan scherper zijn dan woede.
