Mijn naam is Margaret Wilson. Ik ben zeventig jaar oud en heb vier decennia lang mijn brood verdiend als naaister, waarbij ik tot laat in de nacht kleren naaide om mijn gezin overeind te houden.
Ik wilde nooit luxe—alleen kalmte. Daarom heb ik, nadat mijn man was overleden, een bescheiden huis aan zee gekocht. Het was bedoeld als mijn toevluchtsoord. Mijn beloning voor een leven lang werk.
Dat weekend wilde ik alleen maar stilte. Het ritme van de golven. Een warm kopje thee. Een lange, ononderbroken slaap. In plaats daarvan viel alles uit elkaar op het moment dat ik aankwam.
Auto’s die ik niet herkende blokkeerden de oprit. Muziek knalde door open ramen. Stemmen schreeuwden door elkaar. Kinderen renden wild door mijn tuin en schopten ballen in de bloempotten die ik jarenlang had gekoesterd. Mijn maag trok samen van angst.
En toen zag ik haar.
Mijn schoondochter, Clara, stond op het terras met een van mijn schorten aan en lachte alsof het huis van haar was. Toen ze me opmerkte, verlaagde ze haar stem niet. Riep ze zodat iedereen het kon horen:
« Wat doet deze oude parasiet hier? Er is geen plek voor haar! »
De woorden sneden recht door me heen. Achter haar stonden minstens acht mensen—haar moeder, haar zus Paula, verschillende mannen, zelfs een baby. Mijn huis leek een tijdelijke onderkomensplaats. Natte handdoeken hingen over mijn stoelen. Sigarettenrook dwarrelde van het balkon. De keuken stonk naar verbrand eten.
« Clara, » zei ik kalm, « dit is mijn huis. Ik kom hier al twintig jaar. »
Ze lachte harder.
